نمایش داستان خرس های پاندا ، از اون دسته کارهایی که وقتی میایی بیرون سالن تا ساعت ها درگیر مفاهیم نمایش هستی و چه چیزی بهتر از این برای مخاطب هنر. با نمایشنامه ای چند وجهی روبرو هستیم ، 9 شب همراهی زنی با یک مرد که او را برای زندگی پیش رویش آماده می کند ، این زندگی بعدی مرد هم می تواند تولد باشد هم مرگ و شاید هم هر دو!!! که به زیباترین شکل ممکن به اجرا در آمده . میزانسن و طراحی دکور کاملا کاربردی و در راستای مفاهیم استعاره گونه نمایشنامه بوده و وفاداری کارگردان به متن نمایشنامه با وجود سختی های زیاد برای به نمایش درآوردن چنین نمایشنامه ای با توجه به قوانینی که همه میدونیم!!! تحسین برانگیزه . انتخاب موسیقی های مناسب و حباب های آخر نمایش به تاثیرگذاری نمایش بر مخاطب افزوده . اجرای موفق ، چنین نمایشی برای هر بازیگری ممکن نیست چون بجز موارد تکنیکی ، نیازمند درگیر شدن شدید احساس بازیگر در اجرا است که اگر نباشد بدون اغراق مخاطب با توجه به ریتم تا حدی کند نمایش خسته می شود اما بازی های کاملا با احساس و انرژیک رضا مولایی و سهیلا گلستانی در این نمایش فوق العاده خوب بود و مخاطب حرفه ای تیاتر با بازیگران نمایش ارتباط خوبی برقرار میکند، نکته ای که امروزه تبدیل به حلقه مفقود بازیگری در تیاترها شده : ((عدم ارتباط حسی بین بازیگر و کاراکتر)) درحالیکه بازیگر بر روی صحنه باید چیزی فراتر از دیالوگ گفتن و... باشد. شخصا از دیدن این نمایش حرفه ای کلی کیف کردم و توصیه میکنم تماشای این نمایش رو از دست ندید.

شب گذشته این نمایش خوب رو دیدم
نمایشنامه بسیار قوی و جذاب است ، طراحی و کارگردانی کار نیز در تاثیرگذاری بیشتر نمایشنامه سهم بسزایی دارد بطوریکه فضای دکور، موسیقی های نمایش و طراحی لباس ها همه متناسب و در جهتی همسو با فضای نمایشنامه است.
بازی های هر دو بازیگر نمایش فوق العاده چشمنواز و حیرت آور بود .
شخصا از دیدن این نمایش لذت بردم و احتمالا باز هم به دیدن این اجرا خواهم رفت .

نمایش مرگ هوتن از لحاظ فرم اجرا و نوع نمایش نامه کار خلاقانه ای بود و تا حدودی من رو یاد تیاترهای خیابانی می انداخت.
طریقه اجرای کار خیلی ساده و رو هستش برخلاف نمایش نامه و شخصیت ها که چند لایه هستند و با پیچیدگی های ظریف و خاص.
نمایش نامه لایه های مختلفی داشت : لایه ظاهری کار که به تمرین تیاتر می پرداخت و مرگ هوتن اما در لایه های دیگه شخصیت ها در هم تنیده می شدند و اتفاق اصلی که مرگ هوتن بود با احساس گناه و عذاب وجدان بقیه شخصیت های نمایش رو تحت تاثیر قرار میداد و انواع و اقسام استعاره ها و ارجاعات دیگر از قبیل ارجاع به فیلم مرگ یزدگرد استاد بیضایی و...
از لحاظ لایه های مختلف نمایس نامه این نمایش یجورایی من رو یاد فیلم زیبای کریستوفر نولان یعنی Inception می انداخت.
اگر یک مقدار نوع روایت نمایشنامه رو تر و ساده تر بود مخاطبان بیشتری رو جذب خودش می کرد.
نکته دیگه اینکه چقدر پوستر اصلی نمایش خوب و زیباست و کاملا بیانگر مفهوم غایی نمایشه
بازی ها همه خوب بودند اما اجرای هوتن شکیبا چشمگیرتر بود .
نقطه ضعف نمایش زمانی بود که دو زوج بارها وارد نمایش شدند و بنظر من سطح کار رو پایین آوردن.
امیدوارم اینگونه کارهای خلاقانه در تیاتر ما بیشتر بشن.