در اوج بی حوصلگی و دلمردگی، ناگهان "تئاتر"
بالاخره بعد از چند اجرای نه چندان دلربا و امیدوار کننده چشممان به جمال شکوفه های گیلاس روشن شد. نمایشی سراسر خلاقانه،در تمامی مختصات متفکر و لحظه به لحظه هدف گذاری شده ( چقدر این کلمه ی "لحظه" پس از این اجرا برایم قابل احترام تر است ). یک اجرای تا حدود زیادی بی نقص با بازی درخشان و پر جزییات هر دو بازیگر به خصوص حامد رسولی. طراحی مینیمال صحنه ، موسیقی و افکت های صوتی به اندازه و کاملا در خدمت و خواست کارگردان است. ویدئو آرت در مقام میزانسن عمل می کند و به ابعاد چندوجهی اثر میفزاید. اگرچه نمایش به نظر میتوانست کمی کوتاه تر باشد ولی لااقل برای من به هیچ عنوان خسته کننده نبود و زمانی که به پایان رسید آنچنان شگفت زده بودم که اگر بیش از این هم ادامه پیدا می کرد جز شگفتی و لذت عایدم نمیشد. آنچه مساوات در شکوفه های گیلاس به آن پرداخته شاید در نگاه اول اینگونه به نظر نرسد ولی در لایه های زیرین به شدت دغدغه مند زمان، جغرافیا و احوال روزگار ماست و این بیش از هر چیز احترام شخص من را نسبت به اثر بر می انگیزد.
دمت گرم محمد مساوات.