تی تی فیلم کاملی نبود.یعنی اونقدر که فکر میکردم قوی نبود.شاید خود فیلم تو ذهنم ماندگار نشه اما شخصیت تی تی مدتها باهام راه میره و شاید ته ذهنم حرف هم بزنه.بگه مهم نیست اگر روزی مادر شدی بچه ت دکتر بشه یا هنرمند فقط آدم خوبی بشه.تی تی برای من نماد شازده کوچولو روی زمین هست.همونقدر که سادگی و مهربونی شازده کوچولو برای زمین مناسب نبود سادگی تی تی هم.نه نامزدش نه هیچ کس دیگه ارزش این سادگی رو نمیفهمید.سادگی و باور به خود که میتونه به بشریت خدمت کنه.یکی از سادگی ش استفاده میکرد و دیگری حتی در حدی نمیدید که مادری کنه.الناز شاکر دوست انصافا خوب این شخصیت رو به تصویر کشیده بود اما قصه خیلی میتونست کاملتر و بهتر باشه و شرمنده ی طرفداران پارسا پیروزفر همه جا یکی هست انگار.مثلا اگه میگفتن بهمن سریال یاغی هست تعجب نمیکردم.بعد از مدتی خیلی از بازیگران گویا تلاشی برای بهتر شدن نمیکنن و فکر میکنن همین که هستن باید تشکر کنیم.

در کل اگه کسی بگه تی تی رو ببینم میگم حتما هرچند میدونم شخصیت دکتر، بیماری مادرم رو داشت و این بیماری اگر گرید چهار باشه و بگن مهلت کمه اینجوری نمیتونه برگرده.این بیماری بی رحم ترین جنگ روزگار با انسانه.من به معجزه تا آخرین نفس های عزیزم امیدوار بودم اما نشد که بشه کاش میشد مثل قصه ها.تو واقعیت معجزکی در کار نیست و نجات دهنده مرده است.تو واقعیت پیمانه ی کسی پر شد کاری نمیشه کرد اما تو قصه ها اینجور نیست.تو قصه ها تی تی معجزه میکنه.یا مثل اون سریال کره ای فانتزی راجع به مرگ آدمها برمیگردن به زمین یا حداقل معجزه شون خداحافظی آخره نه اینکه بی هوا بذارن و برن وقتی هنوز منتظر معجزه ای.برای همین قصه ها رو دوست دارم.برای همین غرق میشم تو دنیای خیال.شاید یه روز آدمهای بیشتری از کره ی زمین به دنیای خیال باور پیدا کردند و دنیای خیال در جنگ با دنیای سیاه واقعی پیروز شد.اونوقت هیچ کسی به معجزه بی اعتقاد نمیشه.