در ابتدا این نمایش رو به مخاطب تئاتری پیشنهاد میکنم اما ازش میخوام با مقداری صبر و حوصله بیشتر با اثر مواجه بشه
اما نمایش های که به مباحث روانشناختی و عمیق روان آدمی میپردازن از زیر متنی برخوردار هستند که هر چند در مورد این اثر کمی دم دستی باشد اما در پرداخت خوب از کار در اومده مشکل از جایی آغاز می‌شه که نویسنده و کارگردان که هر دو یکنفر هستند به زیاده از حد توضیح دادن آنچه قبلا در طول اثر گفته رو میاره. اینجاست که اون پرداخت خوب به زیر متن و گذشته کاراکتر به ناگاه تبدیل به فیلم فارسی می‌شه...آن مقدار صبری که برای مخاطب پیشنهاد کردم دقیقا برای چشمپوشی یا تاب آوردن این صحنه ها و دیالوگ های مازاد و سطحیه. اما بازیگر نقش نشان آقای مرادی با خلق یک کاراکتر سمپاتیک تا حدود زیادی تونسته نقص متن رو پوشش بده همینطور بازی قابل قبول آقای محسنی که انرژی نمایش رو با شوک‌هایی در جنس بازیش، مدام احیا میکنه. شیدا پهلوان به غیر از نقش دکتر و مادر در نقش معشوقه ها بهتر عمل کرده به نظرم. کارگردانی هم خلاقیت‌های خوبی در زمینه نور، صدا، دکور و لباس داره که نمیشه نادیده گرفت. بخش مورد علاقه من پایان امیدوارانه کار هست همراهی موسیقی و اکت صحنه که شاید اگر امکانات بیشتری در اختیار گروه اجرایی بود حتی زیباتر هم میشد. در نهایت فکر می‌کنم با توجه به ریسک بالایی که آثار روانشناختی محور دارن این اثر تونسته تا حدودی موفق عمل کنه و ارزش دیده شدن داره. دوستان دیگر به نکات جالبی اشاره کردن که من از تکرارش پرهیز می‌کنم...