درود

در برنامه سینمایی"هفت"کارگردان فیلم از علاقه اش به کازابلانکا و اینکه خواسته فیلمی با همان سبک و سیاق بسازد سخن گفته بود.ولی دریغا این کجا و آن کجا.
رابطه آدمای فیلم و شخصیت پردازی اونها خوب از آب در نیومده بود.شیمی رابطه بین امیر و نازلی و همچنین امیر و همسرش در نیومده بود.رابطه امیر و همسرش در سطح باقی میمونه و ما اصلا نمی دونیم چرا باهاش ازدواج کرده (بدون هیچ عشقی) و بعد از دیدن معشوقه اش دست و دلش می لرزه ولی دوباره به کانون گرم خانواده برمی گرده.(اشاره ای می کنک به کازابلانکا : در اون فیلم زن فیلم - اینگرید برگمان - عاشق شوهرش بود ولی به دلایلی فکر میکنه که شوهرش مرده و رابطه جدیدی با مرد دیگر فیلم - همفری بوگارت- برقرار می کنه ولی وقتی می فهمه که شوهرش زنده است از بوگارت می گذره.ولی در اینجا همانطور که گفتم اصلا معلوم نیست چرا امیر با همسرش ازدواج کرده و دلیل محکم و قانع کننده ای برای ترک معشوقه ارائه نمیشه.و اما در مورد بازیها در کازابلانکا که نگاههای خیره و اشک آلود برگمان کجا و نگاههای این فیلم کجا.)
بستر سیاسی فیلم هم که جانبدارانه و معقول نشان دادن طیف خاصی بود که در حوادث پس از انتخابات حضور داشتند.

بدرود

درود

تقابل خان و رعیت در قالبی مذهبی و با چاشنی طنز بسیار زیاد.
در مجموع اجرای خوبی بود گرچه شروع اجرا به دلیل لودگی بیش از حد داشت ناامیدم می کرد ولی به تدریج
اجرا بهتر و قابل تحمل تر شد.
به نظرم برای یک اجرای 70 دقیقه ای مقدار طنز زیادی به کار رفته بود(فارغ از اینکه طنز ها خوب از آب در اومده بودن یانه) و ایکاش شخصیت پردازی بیشتری روی سید اسد بخصوص بعد اتهامی که به پسرش وارد شد انجام می شد تا با دشواری تصمیم ایشان بیشتر درگیر شویم.
بازیها و موسیقی خوب از آب دراومده بودن.

بدرود

درود

فیلم داستان سرراست و مشخصی در مورد یکی از مضامین مهم جامعه (قصاص) داشت.
دادن حق به هر یک از طرفین کار بسیار دشواریه.به خصوص اینکه شخصیت قاتل یک معلم بوده و در کل انسان مثبتی است. بیشتر زمان فیلم در اختیار خانواده قاتل بود گرچه فیلم سعی در بیطرفی داشت ولی به نظر من کفه ترازو بیشتر به سمت خانواده قاتل سنگینی می کرد.(از این نظر که حق به خانواده قاتل داده شود و قصاص انجام نشود)
گرچه در سکانس پایانی تصمیم خانواده مقتول نامشخص ماند ولی فیلمساز به طور تلویحی به بخشش اشاره داشت.منظورم نمایی است که خانواده قاتل برای جلب رضایت از ماشین پیاده شدند بدون اینکه در ماشین بسته شود می تواند اشاره به این باشد که درهای بخشش باز شده اند !(به نظرم سکانس پایانی سانتی مانتال بود.)
در مجموع فیلم فیلم میتونه گلیم خودشو از آب بیرون بکشه و ارزش دیدنو داره.

بدرود

درود

آیا گریزی از سرنوشت محتوم بشری وجود دارد؟آیا می توان آنچه را که تقدیر نامیده می شود تغییر داد؟

اجرا با صحنه ای شروع می شود که در آن دختری قیچی به دست موهای پدر را اصلاح میکند.همسر مرد به دنبال وسیله ای برای شکافتن زخم هایش می گردد.دختر دیگر خانواده بر روی زمین دراز کشیده و خوابیده است و پدربزرگی بر روی صندلی چرخدار که بصورت عمودی حرکت می کند و در دو طرفش سرم وجود دارد که آویزان بوده و گاهی نیز چکه می کنند و گوشی تلفنی که کنار صندلی پدربزرگ است و همه شخصیت ها عینک به چشم دارند.

خانواده منتظر بازگشت داداش از سربازی است.اتفاقات قبل تا زمان برگشت داداش چند بار تکرار می شود تکراری که در زندگی همه انسانها وجود دارد ... دیدن ادامه ›› ولی این کل ماجرا نیست و نمایش نامه در لایه های زیرین به مسائل اساسی تر و عمیق تری می پردازد.نمایش به دنبال به تصویر کشیدن جبر و تقدیر در زندگی می باشد که گریزی از آن نیست.آیا خانواده مورد بحث می توانند اتفاقات را طوری رقم بزنند که در نهایت منجر به مرگ داداش نشود؟

نمایش به شدت هولناک ، تلخ و گزنده می باشد.اینکه در نهایت پی می بریم تقدیر تغییرناپذیر است و آنچه که باید اتفاق بیافتد خواهد افتاد ولی نویسنده کوشیده با کمی طنز از این تلخی بکاهد.
ترس و وحشت درونی انسان های نمایش در صحنه ای سوررئالیستی بسیار زیبا و تاثیرگذار به نمایش درآمد.جایی که ابزار موجود در صحنه بزرگتر از حد واقعی خود نشان داده شد (گوشی تلفن ، قیچی و زخم دستی که متورم شده بود) و صحنه با نور قرمز پوشانده شده و موسیقی بسیار زیبا و وهم آلودی پخش می شد که تاثیر صحنه بر روی تماشاگر را چندین برابر می کرد.

در فلاش بک های نمایش با دستگاهی آشنا می شویم که با تغییر حالات آن می توان اتفاقات آینده را رقم زد در حالیکه قواعد آنرا حتی پدر و نیاکان او نیز به درستی نمی دانند.(اشاره به اینکه انسانها حتی با پیشرفت ها و اختراعات متعدد نیز نمی توانند آینده را رقم بزنند چه بسا با خطاهایی که در این راه مرتکب می شوند ممکن وضعیت را بدتر نیز بکنند !!)

سارتر می گوید : یک انسان فلج باید بتواند در المپیک قهرمان دو و میدانی شود.(اشاره به قدرت اراده در انسان) ولی اشاره ای به این نمی شود که این انسان اصلا چرا باید فلج باشد.یعنی به هر حال شرایطی به او تحمیل شده است.
در نمایش نیز می بینیم که مرگ داداش به هر حال به خانواده تحمیل می شود.

در وسط صحنه دایره ای می بینیم (که می تواند کنایه از جهانی باشد که انسانها بدون داشتن اراده خواستن یا نخواستن وارد آن می شوند و حالا باید گلیم خود را از آب بیرون بکشند در حالیکه هر چقدر هم که تلاش بکنی در این مسیر دایروی باز هم به نقطه اول باز خواهی گشت و گریزی از سرنوشت محتوم وجود ندارد.)

پرده آخر نمایش بسیار زیبا و پر ابهام به پایان می رسد : شخصیت ها دیگر عینک به چشم ندارند.(گویی واسطه و حائلی که بین کاراکترها و دنیای بیرون وجود داشت از بین رفته و آنها
می توانند واقعیت تلخ را همانگونه که هست ببینند) پسر بچه ایی (استعاره از داداش که در طول نمایش به آن پرداخته شده بود) که شیشه اتاق را شکسته وارد صحنه می شود تا توپ خود را پس بگیرد به او کمی غذا داده می شود.او شروع به سرفه می کند (همانگونه که داداش سرفه می کرد و کشته می شد) ولی اینبار به خیر می گذرد و او زنده می ماند (به نظر می رسد که سرنوشت محتوم تغییر کرده و مرگی در کار نیست) ولی مادر خانواده سیبی (که در طول نمایش یکی از عوامل مرگ داداش معرفی می شود) به پسر بچه می دهد و او از صحنه خارج می شود.آیا پسر بچه سیب را خواهد خورد؟آیا پس از خوردن سیب زنده خواهد ماند؟
جواب این سوال را عنوان نمایش به ما می دهد " به مراسم مرگ داداش خوش آمدید "

بدرود

درود

انسانهایی که ناخواسته در موقعیت دشوار جنگی قرار گرفته اند و انتقام و کینه را در دل پرورش داده اند تا بتوانند مبارزه کنند و انسانهای دیگری که در این موقعیت نیستند ولی فقط دستور صادر می کنند.غافل از احساسات و عواطف انسانهای درگیر جنگ.
روزی می گویند باید انتقام گرفت و جنگید و روز دیگر می گویند صلح کنید.
آیا کسانی که درگیر جنگند به همین راحتی می توانند احساساتی را که در طول جنگ در خود پرورش داده اند به همین راحتی کنار گذاشته و صلح کنند؟
در طول نمایش وقتی اعلام صلح شد صحنه پر از نور شدید شد طوری که به شدت چشم را آزار می داد حتی بازیگران نیز عینک به چشم زدند.گویی صلح نیز مشکلات خودش را دارد.
و در پایان انسانهای درگیر جنگ را می بینیم که کابوس رهایشان نمی کند . . .

نور پردازی ، موسیقی و بازیها بسیار خوب بود و اجرای تاثیر گذاری بود.

بدرود

درود

نمایش " ریچارد سوم "

بازهم تجربه ای حرفه ای (تئاتر آوانگارد) از آتیلا پسیانی با اقتباس محمد چرمشیر از نمایشنامه شکسپیر.

کارهای آقای پسیانی را می توان متفاوت ترین اجراها در تئاتر کشور دانست.

ساختار شکنی در فرم و محتوا در راستای هدفی خاص.

هر کار نو و بکری طبیعتا دارای نواقصی می باشد که کارهای آقای پسیانی هم از این قاعده مستثنا نیستند ولی

ایده ، نوآوری و خلاقیت در این کارها به وفور یافت می شود.

نمره : 8 از 10

بدرود

درود

" دوران تیرگی "

تئاتر هنری است والا که مخاطبان خاصی نسبت به هنر های دیگر مثلا سینما دارد.اصطلاحا می گویند که سینما هنر بی سوادی است بدین معنی که مخاطبان آنرا تمامی افراد یک جامعه از بی سواد تا با سواد می تواند تشکیل دهد.

تئاتر اجزای مختلفی مثل نمایشنامه ، کارگردان ، بازیگر ، طراح صحنه و نور و . . . دارد که تئاترهای کلاسیک تقریبا شامل تمامی این ... دیدن ادامه ›› اجزا می شوند.

ولی در تئاتر مدرن و آوانگارد شما می توانید با ساختار شکنی در فرم و محتوا تئاتری متفاوت را به مخاطب ارائه دهید.

نمایش دوران تیرگی نه یک تئاتر کلاسیک و نه یک تئاتر مدرن ، که اساسا تئاتر نبود و واقعا جای تاسف و تامل دارد که چنین نمایشی در سالن اصلی تئاتر شهر (اصلی ترین سالن حرفه ای کشور برای تئاتر) اجرا می شود.

این نمایش بسیار ضعیف و ناچیز که واقعا نمی توان اسمش را تئاتر گذاشت جایش سالن تئاتر نیست (با ابراز تاسف برای مسئولین)

اگر از روی این نمایش فیلم تهیه می شد حتی برای مخاطبان سینما که عامتر هستند نیز کار ضعیفی به شمار
می رفت.

نمره : ---

بدرود

درود

نمایش "اژدهاک"

نویسنده نمایشنامه آقای بهرام بیضایی می باشند.نمایشنامه های آقای بیضایی زبانی پرتکلف و نمادین دارند که در راستای اثر می باشد.درون مایه نمایش بسیار قوی و نمادین بوده که هر کس به فراخور سلیقه می تواند تفسیر و تاویل های خود را از اثر داشته باشد.موضوعات مطروحه در اثر نیز جهان شمول بوده و شامل دوره خاصی نمی باشد.

بازیها بیشتر متکی بر بدن بوده و از پارادوکس های احساسی و عاطفی خبری نبود تا بتوان عیار بازیگران را سنجید.

کارگردانی خوب بود و طراحی ... دیدن ادامه ›› حرکات بازیگران نیز خوب بود.

طراحی صحنه بسیار مختصر بود ولی استفاده ای بسیار عالی از آکسسوار شده بود که جذاب بود.

نورپردازی در حد متوسط بود ولی موسیقی وهم آلود و ترسناکی که شنیده می شد زیبا و در راستای القای مفاهیم

موجود در نمایشنامه بود.

نمره : 7 از 10

بدرود

درود

نمایش " لانه خرگوش "

نمایشنامه اثر کار قوی و با ارزشی می باشد.درباره زوجی که به تازگی فرزند 4 ساله خود را از دست داده اند.

درون مایه نمایش به واکاوی شخصیت ها پس از این واقعه پرداخته و اینکه چگونه آنها در آستانه فروپاشی اخلاقی و

رفتاری قرار می گیرند.

بازیها خوب بودند بخصوص بازی شخصیت "بکا" که بسیار خوب و باورپذیر بود.

طراحی صحنه ، آکسسوار و نور پردازی متوسط ... دیدن ادامه ›› بود.

از روی این نمایشنامه فیلمی به همین نام (Rabbit Hole) با بازی زیبای نیکول کیدمن و آرون اکهارت نیز ساخته

شده است که پیشنهاد می کنم دیدن فیلم رو هم از دست ندهید.

نمره : 7 از 10

بدرود

جشنواره تئاتر فجر " این همه سنگر و این آدمها که تا آخر زنده اند "

اجرای متوسط و رو به ضعیفی بود.

چند تا دیالوگ خوب داشت ولی روایت داستان به تدریج وا رفت و چیزی ازش باقی نموند.

طراحی صحنه تقریبا وجود نداشت و وقفه هایی که در داستان (مثلا قصه ی بی مزه ای که خانم نوازنده تعریف می کرد - قصه فیل و موش -) ایجاد می شد بسیار نچسب بود.

نمره : 4 از 10

به نام حق

درود

آیا برای رسیدن به رهایی باید منتظر یک نجات دهنده بود؟
آیا برای رهایی از جور جباران باید منتظر قدیسی بود که از آسمان نازل می شود؟
نمی دانم جواب شما چیست ولی جواب نمایش به این پرسش ها مثبت بود.

درون مایه نمایش با فلسفه زندگی منطبق نیست (زندگی همیشه پویا و در حرکت است) چه اگر بود این انتظار باعث یاس ، کسالت و عدم پیشرفت در بشر ... دیدن ادامه ›› می شد.

تمامی تلاشها محکوم به شکست است مگر پای یک نجات دهنده در میان باشد.این چیزیست که نمایش سعی در القای آن به مخاطب دارد.

شخصیت های غمزده ای که در قفس اند و تمام مساعی آنها برای رهایی بی فایده است تا اینکه پس از دعا ونیایش نجات دهنده از آسمان نازل می شود و . . .

در ساخت عروسکها هیچ تنوعی مشاهده نمی شود و همه شبیه به هم هستند.

حاشیه صوتی نمایش وهم آلود و ترسناک است مگر در لحظات حضور منجی که کمی ریتم موسیقی تندتر شده و حس امید را القاء می کند.

از نورپردازی بر روی دست (دست بازیگران) استفاده شده است که این به خودی خود نمی تواند امتیازی مثبت برای اجرا باشد.(حتی می تواند باعث پرت شدن حواس تماشاگر از جریان اصلی نمایش باشد)

عروسک گردانی به روش حضور بازیگر در صحنه و حرکت دادن عروسک ها با دست انجام شد.در این شیوه عروسک گردان خود هم باید بازی کند.(این یعنی انجام کاری مضاعف که در نظر اول مشکل بنظر می رسد.) ولی عروسک گردانی با نخ نامرئی و بدون حضور عروسک گردان در صحنه کاری بس حرفه ای تر و اساسا مشکلتر است.

این اجرا را می توان در خوش بینانه ترین حالت در قواره یک اجرای دانشجویی دانست.

بدرود

جنگ بهتر است یا تسلیم شدن در برابر آن؟
غرور را ترجیح می دهید یا سکوت؟
دیدن این اجرارو به همه دوستان توصیه می کنم.
نمایشنامه بسیار عالی از رضا گوران و کارگردانی خوب نیما دهقان باعث اثری قابل تامل شده است.
مونولوگهای پرمغز و اثرگذار ، بازیهای خوب و استفاده بسیار خوب از آکسسوار و موسیقی از ویژگیهای غیرقابل انکار این نمایش است.

بلیط این نمایش روزهای 1شنبه تا 4شنبه برای دانشجویان تمامی رشته ها نیم بها می باشد.