به من که می رسی چرا بهانه گیر می شوی
و با همین بهانه ها ز هر چه سیر می شوی
گل حیات می دمد ز باغسار چهره ات
درست مثل لحظه ای که بهانه گیر می شوی
گل زیبا و خوب من بهار بی غروب من
لبی به خنده باز کن که بینظیر می شوی
سری به من نمی زنی چرا تو ای عزیز من
بیا سراغ من دمی که ناگزیر می شوی
اگر ز دیده رفته ای ولی به باغ سینه ام
ز نو جوانه می زنی دوباره پیر می شوی
رهایی ات ز دست دل تصور جوانی است
به من که می رسی چرا بهانه گیر می شوی!

شبانه از پل حیرت عبور خواهم کرد
و جاده را پر عطر حضور خواهم کرد
به مهمانی گل می برم پرستو را
و بزم چلچله را پر سرور خواهم کرد
کنار چشمه خورشید می روم یک شب
نمای آینه را غرق نور خواهم کرد
دوباره قصه دل را به آب خواهم داد
کتاب خاطره ها را مرور خواهم کرد
تمام خاطره هایی که رنگ غم دارد
به شادمانی از این خانه دور خواهم کرد
ز هیچ حرف و حدیثی نمی شوم نومید
دل شکسته خود را صبور خواهم کرد
زمان غیبت دل سر رسیده ، مثل یک فریاد
به ذهن سبز شقایق خطور خواهم کرد

گنه کردم گناهی پر ز لذت
کنار پیکری لرزان و مدهوش
خداوندا چه می دانم چه کردم
در آن خلوتگه تاریک و خاموش

در آن خلوتگه تاریک و خاموش
نگه کردم به چشم پر ز رازش
دلم در سینه بی تابانه لرزید
ز خواهش های چشم پر نیازش

در ٌآن خلوتگه تاریک و خاموش
پریشان در کنار او نشستم
لبش بر روی لبهایم هوس ریخت
ز ... دیدن ادامه ›› اندوه دل دیوانه رستم

فرو خواندم به گوشش قصه عشق
تو را می خواهم ای جانانه من
تو را می خواهم ای آغوش جانبخش
تو را ، ای عاشق دیوانه من

هوس در دیدگانش شعله افکند
شراب سرخ در پیمانه رقصید
تن من در میان بستر نرم
به روی سینه اش مستانه لرزید

گنه کردم گناهی پر ز لذت
در آغوشی که گرم و آتشین بود
گنه کردم میان بازوانی
که داغ و کینه جوی و آهنین بود


از : فروغ فرخزاد