دخترکانند
فرود آمده از دورترین......
نشسته در مردابی نیلوفری
با گیسوانی به رنگ سرخ ترین شفق
کولیانی
که پای می کوبند
و از دریچه آسمان به زمین می نگرند
آزادی میراث چشمانشان است
عشق را
بر میانه ی پیشانی بلندشان
خال کوبی کرده اند
و بر یال های بافته اسبشان
نگین های باران را
دخترکان کولی اند
از شهر که می گذرند
حسرت چشم های باران ندیده را
میان قاشقک انگشتانشان
به رقص وا می دارند
و می گذرند
از اسارت
از شب
از هراس

مرگ را فراموش کرده ام
آنچنان که زندگی را
و خزیده ام در پیله ای که
برزخ را به سخره گرفته است
دستهایم بوی نای نجابت گرفته
و چشمهایم در کاسه فراموشی
شب را به شب می رساند
سکوت میکنی
و در جنگی نابرابر
مرا به اختیار دعوت میکنی
و من شبهای برزخ را دوره میکنم
و سرم لبریز اختیارهایی که
پر از نداشتن بود
پراز ... دیدن ادامه ›› تنهایی
پراز خطوط قرمزی که
بوی زن بودن می¬داد
و بوی مقدس مادری
که دست¬هایش خالی و زیرپایش
هیولایی به وسعت تقدس دهان گشوده
سکوت میکنی
و در جنگی نابرابر
مرا به اختیاری نابرابر دعوت میکنی
و من در آغوش زنی
که شبیه من نیست
خودم را عق میزنم
و خالی می¬شوم از زندگی، از مرگ
پ.ن: شانه های پیاده رو تیلا بختیاری نشر آثار برتر
دوستان عزیز کتاب شانه های پیاده رو توسط نشر آثار برتر و به قلم اینجانب به چاپ رسید امید که مورد قبول باشد.

چشمهایت معجزه بارانند

زنده می کنند این کالبد نیمه جان را

و آغوشت

گاهواره آرامش

مرا در آغوشت بمیران

میخواهم با بوسه ی مسیحاییت

جانی دوباره بگیرم

این برزخ را

این مردن و زنده شدن را

به اندازه تمام عاشقانه های دنیا

دوست می دارم

هزاران سال است که از چشم هایت می نویسند

شاعرانی که مرگ را

با گلوله نگاهت تجربه کرده اند

و هنوز این جنگ نابرابر

با سربازانی عقیم

که نگاهت موجی اشان کرده

ادامه دارد

و آسایشگاه پر است از

مردانی که نمی دانند

در عصر پاییز
حافظه اشان را در کدام سیاه چاله چشمانت جا گذاشته اند؟!!!!!!

ایستاده ام
با مداد و جعبه های رنگی
خط می کشم
بر ابروانی که
طاقشان خمیده از بی طاقتی
و چشمانی که
از فرط باریدن خشکیده اند
جعبه ی رنگی دیگر
و گونه هایی که از سیلی های تنهایی
زرد و خسته اند
تا پنهان شدن یک گام مانده
و سرخی لبها نامریی ام می کند
در آینه
زنی به من زل زده
که شبیه همه ی زن¬های تمام شده دنیاست.

می ترسم از خودم
از بودنم
و از غلطیدن در خاطراتی که خنکای بودن را
به خفقانی ناتمام ، تمام می کند
می ترسم از مترسک شدن
آویزان در تقدیر
رقصان در ازدحام بی خودی آدمها
می ترسم از اسارت، در کوچه دوسربن بست انتظار
و دل بستن به جاده ای که کفشها و استخوانها
در گورهای دسته جمعی آواز رفتن می خوانند
می ترسم ... دیدن ادامه ›› از خودم
از هراس لحظه های تنهایی
و نبود شانه ها و دستها در بارش چشمهایم
می ترسم از عادت بودن
و تیک تاک ساعت را
در پوچی زمان دفن کردن
اما ، شاید تمام اینها
عصاره درد بی تو نفس کشیدن باشد.