ما خودمونو در مهران میبینیم. دغدغه هاش، آرزوهاش، حسرتاش و نرسیدناش شبیه ماست، بخاطر همینه لحظه به لحظه و پا به پاش باهاش میخندیم و گریه میکنیم.‌ و بازی درخشان آقای ژوله باعث میشه احساس نزدیکی بیشتری به مهران داشته باشیم و بیشتر باهاش همذات پنداری کنیم‌. خانم عبدالرزاقی هم واقعا چقدر درجه یک چندین کاراکترو پشت سر هم بازی میکنن. چقدر همه چیز سر جای خودش و در بهترین حالت خودشه. من خودم به شخصه بعد از ۴ بار دیدن هنوز همون عطش اولیه رو دارم و سیر نمیشم از دیدنش. واقعا جا داره به همه ی عوامل درجه یک این نمایش خسته نباشید بگم 👏👏👏