این کار با اغماض یک نمایشنامه خوانی بد است.
تنها نکته نجاتدهنده اثر واقعی بودن و شخصی بودن همزمانی اتفاق ها ست که حتی همین پارامتر هم به دلیل کم عمق بودن پردازش به موضوع مرگ و غیر قابل توجیه بودن این درگیری 18 ساله با مرگ پدربزرگ و یک رابطه نیم بند 16 سالگی از میانه های اجرا کشش را از دست می دهد و باعث می شود در واقعی بودن این روایت شک کرد و دیگر هیچ همذات پنداری با اثر نداشت.
بازی ها ناهمگون است. خانم خاطره که اصلا بازی نمی کند و اجرایش بیشتر شبیه ادمی است که جلوی ادمهای دیگر دارد متنی را می خواند، معذب و بدون احساس. اجرای اقای احسان اما تاتری است و این دوگانه بودن حال اجرا و لحن این دو بازیگر باعث وصل نشدن بیشتر به تاتر است.