ساختمان و ساختارِ اجرای [ پرفورمنس] ژَستَن ، همان قواعد و اولویتهای را شامل میشود که برای مخاطبِ شریک ، جهانِ دیالوگ و مناسبات هرمنوتیک و بینامتنیت استوار است. ساختمانِ قدیمی یک بیمارستان و زایشگاه ( محل تولد و مرگ ) بسترِ
ارائه دراماتیک تاریخ صدسال گذشته میشود و عینیت ها و شواهد تاریخی در جریان این صد سال گذشته تا جایی که امکان دارد در "معرض" و "مرور" قرار میگیرد که این خود ، ایجاد پرسش و مسئله میکند. کِی و کجا چنین شد ؛ آدم هایش چه کسانی هستند( بودند ) و حالا کجا هستند و نسبت ما با آنها ( گذشته تاریخی مکان و مردم ) چیست. زاویه دیدهای مختلف به پاسخ های مختلف می انجامد. همین تکثرِ پاسخ ها ، ایجاد گفتگو میکند ، تفسیر و تحلیل و مقایسه را بوجود می آورد. بنابراین بُروزِ چنین تظاهراتی برای ارائه نقطه نظر های گوناگون و گاه مخالف در جهانِ تئاتر ضروریست. ژَستَن تلاش دارد با تکیه بر "حضورِ" مخاطب ، این ضرورت را به یاد آورد.