درود بر همه ی دست اندرکاران نمایش درد نوشان
تجربه ی جدیدی رو در این نمایش رقم زدید. ممنون و خسته نباشید به همگی.
درود بر جناب تفتی که کار شجاعانه ای انجام دادند و با تلفیق ادبیات و روانشناسی شاهد کار کاملا متفاوتی بودیم. هنر، ادبیات و روانشناسی، دقیقا تنها ابزارهایی که می تونن به کمک انسان بیان و از چاه عقده ها و گره ها بیرونش بیارن. کارگردان در این کار زندگی خودش رو به سعدی و سعدی رو به روان شناسی گره زده تا شاید بتونه مسیری که در زندگی طی کرده تا از بند گره های روانی و ذهنی خودش رها بشه، با کمک هنر نمایش به دیگران نشون بده. مثل کسی که از رنجی عبور کرده و حالا رسالتی داره که راه رو به دیگران هم نشون بده. اشعار سعدی و همین تلاش آقای تفتی به خودی خود کار رو ارزشمند می کنه.
دیالوگ های بازیگر بسیار زیبا و قوی نوشته شده بود و قدرت بازیگری ایشون، ظاهر و صدای پرقدرتشون توجه مخاطب رو کاملا به خودش جذب می کرد. سماعگر خانم خیلی با آهنگ و ریتم هماهنگ بودن و حس زیادی منتقل می کردن. خواننده صدای عالی داشتن. و نوازندگان خانم هم به زیبایی اجرا کردند.
تنها چیزی که به نظرم می رسه تصاویر روی پرده بود که شدیدا دم دستی و کار نشده بود. حتی اگر همون ابیاتی که در حال خونده شدن بود، روی صفحه میومد و امکان همراهی تماشاگران، که کارگردان انقدر روش تاکید داشتند، بوجود میومد، خیلی بهتر از تصاویر تکراری طبیعت بود. به نظرم طراحی فضا چیزی کم داشت. یا تعداد سماعگران باید بیشتر می بود یا بک گراند قوی و کارشده تری رو می دیدم که جذابیت بصری خیلی بیشتری داشته باشه. مثلا برش هایی از داستان زندگی آقای تفتی ... دیدن ادامه ›› در سکوت و در هنگام آواز اجرا می شد. بازیگر داستان خیلی خوب بودند ولی به تنهایی برای به کار گرفتن همه حواس مخاطب کافی نبودن.
در آخر از این همه خوشرویی و استقبال و احترام آقای تفتی به تماشاچیانشون شگفت زده شدیم.
سپاس از شما