به خاطر نقدها و نظرات منفی دوستان، اصلا رغبتی به دیدن این نمایش نداشتم. تصادفا یه دوست خوب ازم دعوت کرد تا بریم کارو ببینیم. این نمایش در ژانر خودش یه شاهکاره!
دلیل این همه نقد منفی رو نمیفهمم، به ترجمه خیلی دقت کردم ولی نقطه ضعفی توش ندیدم. این یه کار مطلقا کلاسیک و حرفه ایه؛ همه چیز سر جای خودش، دکور تمام عیار با تمام جزئیات (که نشونه احترام و ارزش قائل شدن به تماشاچیه)، بازیهای قوی، نورپردازی و صدای فکر شده. ضمنا جذابیت دکور این نمایش فقط به خاطر شکوهش نیست، بلکه کاملا حساب شده و روی فکر دکوراسیون اجرا شده، نه اینکه فقط با هزینه زیاد صحنه رو شلوغ کرده باشن.

به نظر من دوستانی که کار رو نپسندیدن حتما سلیقه متفاوتی داشتن، این کار یک ادبیات کلاسیک آمریکایی رو روی صحنه برده، و به تمام اجزای تئاتر سنتی پایبند بوده.
این کار رو نمیشه با نمایشهایی که این روزها میبینیم مقایسه کرد، چراکه اصولا ژانر متفاوتی داره.

اجرای اول رو دیدم. تعدادی از بخش های جزئی از اجرا با متن تفاوت داشت، در حالی که فکر نمی کنم اصلا نیازی به این کار بوده باشه: بیزو، رفتن به حمام، غذای یهودی، جمله 《تو لباسامو درآوردی؟》که با جمله《این لباسا رو تو تنم کردی؟》جایگزین شده ... گاهی هم نمایشنامه بی دلیل تغییر کرده، فکر نمی کنم تهیه کردن یه آیینه کوچیک دستی کار سختی باشه. یا حتی شعری که مرد قبل از شب اول می خونه حذف شده.
بعضی صحنه ها و دیالوگ ها باید با ریتم کندتری اجرا می شد، در حقیقت بازیگرها از روی بعضی از بخش های اصلی نمایش پریده ن. گاهی با حرکت بی دلیل و کلافه کننده بازیگر روی صحنه مواجه شدم، شاید کارگردان برای اجتناب از کسالت آور شدن نمایش از این حربه استفاده کرده اما موفق نبوده، اساسا نمایش های ویسنی یک بر پایه دیالوگ، فضاسازی و احساس نوشته شده.
صحنه شب های اول تا نهم به خوبی از هم تفکیک نشده و این میتونه برای تماشاگری که به نمایشنامه واقف نیست گیج کننده باشه. به راحتی می شد با گرفتن کامل نور یا حتی عوض کردن لباس مرد صحنه رو عوض کرد، بعضی از صحنه ها کلا به هم پیوسته بودند.
شب دوم (شب آ) ته مایه کمدی و لودگی داشت در حالی که اصلا نیازی نیست هر 《آ》متفاوت تلفظ شه، ضمنا به نظر من این صحنه نمایش تقریبا هیچ اکتی نیاز نداشت (جز خیره شدن و غیره)
ابتکار کارگردان تو شب پنجم رو دوست داشتم، بهترین اکتی که می شد برای زن در نظر گرفت بستن چشم بود.
در کل، دیدن این کار رو توصیه می کنم، ترجمه خوب و بازی خوب تر آقای مولایی رو از دست ندید.

بسیار کاربردی و حرفه ای،
مرسی تیوال

این کار اولین نمایشیه که دیدم، فکر میکنم سال 83 بود، سالن سنگلچ با بازی خانم کابلی.
امیدوارم بتونم دوباره ببینم این کار رو.

دیدن این کار بعد از غرق مصنوعی میتونه بدترین شکنجه ممکن باشه.

این اجرا به خوبی جسم و جان تماشاگر را درگیر میکند و همگان را وادار به قضاوت در مورد اشخاص(!) روی صحنه می کند که در حقیقت تمام هدف و رسالت این کار همین است که تماشاگر را به قضاوت بی رحمانه وادار کند (بالاخص با درخواست از تماشاگر برای طرح سوال)
به نظر من حقیقت و موضوع اصلی این اجرا ابدا ازدواج بینافرهنگی و مشکلات آن نیست و درحقیقت این ظاهر امر است؛ باید گفت که اصل و هسته نمایش در سی ثانیه پایانی اتفاق می افتد:
درباره تصویرت، نه از من، بلکه از تمام جهان تجدید نظر کن.