ملاقات ... پارسا پیروزفر نوشته ی آقای دورنمات رو بقدری درست به روی صحنه آورده که اهالی تئاتر رو حسابی به وجد میاره...کارگردانی و موسیقی کار فوق العادس و پارسا به زیبایی تونسته برای مخاطباش فاجعه ای که رخ میده در اون زمان رو به حال وصل کنه و مخاطب رو با خودش همراه کنه...بنظرم بازیگران همگی زیبا و درست نقششون رو ایفا میکردن و بر عکس نظر اکثر دوستان ، بنظرم بازیگران جوان کار هم عالی بودن ، البته فکر میکنم دلیلش این باشه که بازیگران به مرور بهتر و مسلط تر شدن رو صحنه و به همین علت در زمان تماشای دوستان اونقدر که باید خوب نبودن...نمایش ریتم کندی داره و این ریتم کند بواسطه ی نمایشنامه ی کاره و بقولی پرداخت به اون نمایشنامه یک همچین ریتمی رو میطلبه ، برای خیلی از افراد غیر تئاتری شاید اذیت کننده باشه...من به شخصه بنظرم تئاتر شهر سالن متوسطی داره و به همین علت اگر فرد قد بلندی مقابل صندلی شما بشینه یا شخصی که مثلا هنریه به اصطلاح((همون افراد با مو های فر بسیار بلند)) تماشای صحنه براتون مشکل میشه ... البته خب کار ، طراحی صحنه ی نسبتا سختی داره و بازیگران زیادی هم درون کار هستن و برای همین نیاز به صحنه ی بزرگتری مثل تئاتر شهره..بشخصه من کاری مثل ماتریوشکا برام دلنشین تره ولی خب ملاقات هم به دیدگاهم کار زیبایی بود و پیروزفر نشون داده که چه در عرصه بازیگری و چه کارگردانی تئاتر حرف های زیادی برای گفتن داره...آقای بهبودی ، شما چرا انقدر بی نقصین واقعا؟!...در اخر هم با یک دیالوگ زیبا متنم را به پایان میرسونم... ریشه ی ترس آدم ها ، در قلبشونه ، در گناهانشون!...