نکنه دلواپسی؟
جمال! ما همه دلواپسیم :)
- هشتگ جمال دلواپس

وقتی اسم نمایش عر وسکی می یاد با شک و شبهه روی خرید نمایش کیلیک می کنین
اتفاقی که برای منم افتاد
ولی می خوام توصیه کنم که به هیچ وجه دیدن این نمایش و از دست ندین چون کار کاملا واسه بزرگساله و خیلی از شوخی هاش م خوب از کار در اومده

این نمایش از اون دسته نمایشاست که بعد دیدنش به دوستهای خاص ت پیشنهادش می کنی نه همه شون
نمایشنامه که خیلی خیلی امیدوارم چاپ بشه| خیلی پرکشش، تصویری و خوبه و امتیازهای متن از طریق بازیگرابه خوبی به مخاطب منتقل می‌شد
یه اجرای درست از شخصیت‌های مختلف و پیچیده نمایش
در میان سه شخصیت نمایش کاسا(با بازی آزاده صمدی) همدلی تماشاگر را بیشتر برمی‌انگیزد و رستگاری او در پایان نمایش، نوعی خوش بینی است نسبت به مردمانی که در نظام پر زرق و برق سرمایه‌داری قربانی مناسبات حاکم بر اهمیت پول و مالکیت خصوصی شدند
نشانه و المانی برای برهم زدن تمرکز تماشاگر از مونولوگ‌ها وجود نداشت
در پایان .جسارت فهیمه امین‌زاده برای تجربه نقشی که رگه‌ایی از جنون آمیخته به مذهب داره، ، ستودنی است. پذیرفتن نقشی که بازیگرش قبول کرده بدقیافه و غیرجذاب نشان داده بشه و به نظرم برای یک بازیگر زن چالشی بزرگ است واز عهده این کار دشوار به خوبی برآمده.

دوست داشتم
برای اولین باربود که محراب می رفتم

الان می گم چرا دوسش داشتم: دوسش داشتم ولی پول نداشتم :))

بازی‌های فوق‌العاده‌ بازیگران بزرگترین امتیازه کاره که به همین خاطر می تونین سه ساعت رو دووم بیارین.

اما تماشای یک صابر ابر‌ فوق‌العاده!‌ را چند چیز از بین می بره:
سالن اجرای نمایش به جز دو یا سه ردیف از طبقه اول، دید مناسبی نداره و من سرم کلاه رفت

رفت و آمد ها خیلی زیاد بود، هماهنگی مسئولین سالن خیلی ضعیف و ایمنی هم در حد صفر بود.

وقتی می رفتیم "پاریس" پاریس اینجوری نبود
این جمله رو کش دار بخونین :)
یه نمایش خوب با ریتم مناسب خلق لحظات طنز به جا
کار شریف و دوست داشتنی بود
طراحی صحنه خلاقانه و ایده های خوب نورپردازی
توصیه می کنم این کارو

عالی عالی عالی...
همین و بس

دیشب برای بار دوم این نمایش و دیدم
و نکته جالب برام پایان این نمایش با کمی تغییر بود و نمایش همونطور که شروع شده بود تموم می شد بر خلاف اجرای قبل که با فریاد دختر تموم می شد
خوب اینم جایزه من بود!
این نمایش یکی از تاثیرگذارترین نمایش هاییه که روی صحنه رفته و به نظرم یه کلاس بازیگریه
پر از خلاقیت و ظرافت در بازیگری
بازیگرها عالین :ستاره اسکندری: آنقدر نقش پیچیده ای دارد که واقعا شناختش سخته از زیرلب فحش دادنش تا محبتش به کله
شهرام حقیقت دوست:بازی به شدت درست با گریمی متفاوت
مهدی سلطانی: که واقعا مایه می گذارد و می درخشد(صحنه کفر گفتنش عالیه)
پونه عبدالکریم زاده: که صحنه هایی که گر گرفته است هنوز در ذهنم مانده ... دیدن ادامه ›› است..مدام گرمش است و مادریست که هرروز می میرد و زنده می شود
فرزین صابونی: بی نظیر...جوری به سیگارش پک می زند که تو را میخکوب می کند...عصبانیتش عالیست
فهیمه امن زاده: دختر کوچک خانواده وقتی که کفش های سپید را می پوشد به سوی سیاهی می رود..

"(( مرگ هم نعمتی است ))"--خطر لو رفتن داستان
قبل از چند جمله ای راجع به کار ؛ فقط می تونم بگم هنوز تو سیاهی نمایش غوطه ورم..هنوز رها نشدم از فضای زندگی این خونواده...و به شدت توصیه می کنم این کار و ببینین

(سعادت لرزان مردمان تیره روز) حکایت آدم های به انتهای خط رسیده ای است که برایشان شاید مرگ هم نعمتی است. همه شخصیت های نمایش بدون استثنا به طرز ملموسی رنج می کشند وما شاهد فقط یک روز رنج کشیدن مردمانی از این دست هستیم. نوع نگاه نمایشنامه نویس ـ و بعدتر نوع اجرا ـ تماشاگرش را به شدت در رنج آدم های نمایش شریک می کند؛ آدم هایی که اگر بخت مردن داشته باشند شاید خلاص شوند؛ پدر گستاخانه از خدا تقاضای مرگ می کند و علیرضا به مرگ می رسد.

این تقابل مرگ و زندگی مهمترین مایه نمایش است. روح انگیز هم با این که دلش می خواهد بمیرد، از مرگ می ترسد: «اونقدر می ترسم بمیرم و زنده نشم… می شه آدم بمیره و زنده بشه، بشه مثل قبل عروسی».
درحالی که در این خانه دائم از مرگ حرف می زنند، درخانه ی کناری عروسی ای سرگرفته و صدای موسیقی عروسی ... دیدن ادامه ›› بخش عمده ای از نمایش را همراهی می کند؛ عروسی ای که بعد در انتهای نمایش به پوچی آن پی می بریم و یاد حرف روح انگیز می افتیم: «انشاءالله هر عروسی ای عزا بشه». این تم در صحنه رویارویی دو خواهر به ظرافت تمام رخ می نمایاند: روح انگیز لباس هایش را در ساک جمع کرده و از خانه شوهر برای همیشه برگشته و در خانه خودشان با حمیرا که لباس های نویی پوشیده که آدم را یاد عروسی می اندازد، روبرومی شود. باز دیالوگ بسیار ظریفی داریم بین پدر و روح انگیز؛ پدر: «زن و شوهری که عقد زناشویی می بندن، یا باید زنه بمیره، یاد مرده، یاهردوتاشون» و جواب روح انگیز: «پس کی زندگی کنن»!؟

نوع زندگی ای که برای تمام افراد این خانواده ترسیم می شود، فلاکت بارترین شکل ممکن است. جالب این که همه بلاها (از دعوای روح انگیز با شوهرش تا رسیدن نصرالله و مردن علیرضا) جملگی یکجا سر رسیده اند؛ بااین حال نوع پرداخت نمایش به شکلی است که تماشاگر لحظه ای احساس اغراق آمیز بودن نمی کند.

از ابتدا تا انتهای نمایش هیچکدام از شخصیت ها آرام و قرار ندارند، در نتیجه معدود لحظه ای هست که کسی آرام نشسته باشد. همه درآمد و شد هستند و محیط خانه ـ امن ترین و آرام بخش ترین جایی که برای هرکس تصور می شود ـ محیطی ناامن و مرکز تشنج است؛ جایی که یک زندگی سگی جریان دارد. نمایش اصلاً با صدای زوزه سگ شروع می شود و با صدای زوزه سگ به پایان می رسد. این علاوه بر یادآوری و اشاره به این چرخه باطل زندگی آدم ها، کارکرد دیگری هم دارد و آن همسان پنداری زندگی سگ ها و این آدم هاست که حالا اتفاقاً یکی از آنها هم در انتهای نمایش با گلوله کشته می شود؛ همان گلوله هایی که در طول نمایش اشاره می شد که برای سگ کشی به کار می رود.

عالی عالی عالی
90 دقیقه ماراتن نفسگیر بازیگران
با اینکه اجرای اول بود و اجرای نور با کمی مشکل مواجه شد
ولی لذت بردم
یه نمایشنامه ی خوب با بازبگرایی که جون دادن به متن یاراحمدی بزرگ
شدیدا توصیه می کنم"""
در روزهای آتی یه یادداشت کوچولو می نویسن

سه جلسه تراپی یا سه بازیگری که خوب هدایت نشدن !!
متاسفانه تاتر شهر به یه مخروبه تبدیل شده و دیگه از اجراهای رویایی و شور و هیجان سابق خبری نیست...فک میکردم این نمایش حال و هوایی میده به این مجموعه ولی برعکس بود
البته همیشه هروقت با تصور دیدن یه کار خوب یه نمایس و می بینی معمولا تو ذوقت میخوره
این نمایش شلخته بود و بازنویسی دوباره هیچ کمکی نکرده بود
سه بازیگر عالی در قواره هایی معمولی ظاهر شدن و من مدام منتظر بودم که نمایش تموم بشه...

فردا نظرم راجع به این نمایش و میگم :) تا فردا ساعت12 شب به بعد که کارو می بینم منتظر باشید
هورا :)