دیدن بانو گلاب آدینه از نزدیک، افتخاری بود که علاوه بر تماشای این اثر تاثیرگذار، قلبم را به تپش واداشت.
چه تصویر نمایی به جایی، از آنچه که سالها، نه تنها زنان سرزمینمان که تک تک افراد این مرز و بوم را به زنجیر کشیده است. تصویری تمام نما از تلاش برای آزادی. از انسانهایی که با مفهوم آزادی و آزادگی غریبه و از آن هراسان بودند و حتی نمی دانستند با این کیمیای تازه به دست آمده، چه کنند.
آفرین و هزاران بار تقدیر از بانوی شجاع، گلاب آدینه که تمام قد و با تمام احساس کنار این اثر ایستاد و با سپاس از بازی روان و درخشان سرکار خانم نورا هاشمی و سایر دوستان.
و کلام آخر اینکه:
هرکس خواست بماند
هرکس خواست بگریزد
آن سوی دیوار، جاده ای هست. حتی اگر شب باشد...

قبل از اینکه بخوام نظر شخصیم رو درباره این نمایش بگم، باید بگم از اینکه هنر تاتر اینقدر مهجور واقع شده، واقعا دلم گرفت. ماهها تلاش گروه برای روی صحنه بردن یک نمایش برای شاید 4-5 نفر، واقعا دلگیره. پس جا داره قبل از هرچیزی خدا قوت و آفرین بگم به این گروه و تمام هنرمندانی که انگیزه شون برای ادامه ی فعالیت در عرصه ی هنر، تنها عشقه و بس.
و اما در مورد نمایش، به نظرم بازی نقش کشیش و همینطور نقش کلمن، از نقاط قوت این نمایش بود. طراحی صحنه و افکت صدا گذاری که کمک میکرد بتونی تغییر پوزیشن ها رو درک کنی و مکان های مختلف رو تصور کنی، از نکات مثبت دیگه بود که به باورپذیری اثر کمک شایانی میکنه و البته در بسیاری از نمایش ها نادیده گرفته میشه.
نکته قابل توجهی که برام جالب بود، طنز های گفتاری بسیار ریز، ولی تاثیر گذار بود که در لابه لای دیالوگ ها و در انتهای نامه کشیش، لبخند رو به لبم میاورد.
اگر بخوام کمی با تفکر انتقادی - البته از دیدگاه یک تماشاگر نه چندان حرفه ای_ به این اثر نگاه کنم، فکر میکنم نحوه ی بیان دیالوگ هاو فراز و فرود صدا در بیان جملات، اون پختگی که مورد انتظار من بود رو نداشت.
ولی در کل از تماشای این اثر لذت بردم و ضمن تشکر از تک تک عوامل، امیدوارم در آینده شاهد اجراهای بهتر و درخشان تری از این گروه باشم.

سالهاست که به عنوان یک مخاطب آماتور، تماشاگر تاترهای مختلف هستم و با سواد اندکم، توی ذهن خودم تجزیه و تحلیلشون میکنم.
باید بگم بین کارهای اخیر که به تماشاشون رفتم جز یکی دو کار، تقریبا هیچ کاری نبوده که چنگی به دل بزنه. بخوام بالاخص در مورد این کار نظرمو بگم، پر بود از اکت های انتزاعی و دیالوگهایی که گویا بر سرِ تندتر و نامفهوم تر ادا کردن اونها، بین بازیگران مسابقه بود! طوری که گاهی اصلا نمی شد فهمید سرو ته جمله ای که ادا شده چیه؟
واقعا چرا تصور میشه شخصی که پای یک اثر نشسته، از قبل نمایشنامه یا کتاب اون اثر رو خونده؟! قرار نیست هنر ( حالا هر هنری)، مخاطبان خاص داشته باشه. هنر اینه که بتونه مخاطب عام رو هم راضی کنه. تمام طول اجرا، دنبال این بودم که بفهمم قضیه اتهام آقای کا چیه و اصلا به چی متهم شده؟! و این نه ضعف نمایشنامه، بلکه ضعف بازی و کارگردانی بود!
به نظرم تنها نقطه ی قوت این نمایش، نقش "سگ" بود که نقشی متفاوت از بقیه داشت.
در هر صورت برای اینکار هم قطعا تلاش بسیاری شده و جا داره از تک تک عوامل تشکر و قدردانی کنم و امیدوارم در آینده شاهد اثرات قوی تر و موفق تری از این گروه باشم.

سلام و خسته نباشید عرض میکنم خدمت گروه محترم تاتر " من ورونیکا نیستم"
دیروز به تماشای این تاتر رفتم و بعد از مدتها دوری از سالنهای تاتر به واسط ی کرونا، از دیدنش خیلی لذت بردم. نمایشنامه ی عالی و پایان غافل گیر کننده...
گروه هم انصافا خیلی زحمت کشیده بودن و تمام تلاششون رو برای اجرای هر چه بهتر به کار بردن که جا داره از تک تکشون تشکر کنم.
تنها موردی که به نظرم جای کار بیشتری داشت، حرکات موزون بود که هماهنگی چندانی در اون به چشم نمیخورد و میتونست بهتر اجرا بشه.
یک انتقاد کوچک هم دارم از بخش خاتمه نمایش که بدون هیچ توضیح درستی تماشاچیان رو به بیرون سالن هدایت کردن و این باعث سردرگمی تماشاچیان شده بود که آیا باید دوباره به سالن برگردن یا نه! ما که به این واسطه ازتشویق و آشنایی بیشتر با بازیگران محروم شدیم.

ولی روی هم رفته اجرای زیبایی بود و ارزش دیدن رو داشت.
برای کارگردانان محترم و بازیگران اینکار آرزوی موفقیت دارم.

دیشب با جمعی از دوستان به تماشای این اثر زیبا رفتیم. ابتدای داستان برای من مقداری گنگ بود، ولی هرچه بیشتر پیش میرفت، جذاب تر می شد. بازی آقای بانیپال شومون در نقش هیولا رو واقعا دوست داشتم. به خصوص صحنه ای که برای خلق جفت، به دکتر فرانکنشتاین التماس میکرد.
و در نهایت اینکه عشق میتونه هر موجودی رو رام کنه، همونظور که بی مهری میتونه هیولای وجود انسان رو بیدار کنه.
برای جناب آقای افشاریان و گروه خوبشون، آرزوی درخشش هرچه بیشتر دارم.