ساطور دستت گرفتی رنگ عوض کردی

حالا بلند بگو: من میتونم بد باشم.

کاش میشد نمایش رو ضبط کرد و توی خونه دوباره نگاه کرد تا راحت قهقهه سر داد چه زجریه برای ادم احساساتی مثل من که اشک از چشمان جاری و فکش درد گرفته باشه از خنده ولی مجبور باشه صداشو پایین بیاره، به خدا ظلمه ظلمه اقاجان.
چقدر حس خوبی داره امید به آینده، گهی زین به پشت و گهی زین به رو ولی من هنوز دوست دارم نمایشی رو ببینم که یکم شخصی تر باشه و با یک داستان پیوسته من رو در مورد شخص خودم به فکر فرو ببره. جنگ و سیاست و اجتماع به جای خود.
به شخصه دوست داشتم ایپزودها به هم ربط پیدا میکرد و همه ی بازیگرها رو با هم روی صحنه میدیدم، حداقل این برداشتی بود که از هالووین داشتم. ... دیدن ادامه ››
بازی ها از نظر من قوی بود و شیرین انقدر شیرین که نگران کشیش بودم. اهنگ های باکلام و بی کلام رو بسیار دوست داشتم.

من فقط نفهمیدم اون پرده پشت سالن همیشه همونطوره؟ خیلی توی ذوق میزنه که. ولی تهویه و اینها مشکلی نداشت. تماشاچی ها هم والا اکی بودن. دیدم دوستان خیلی نقد میکنن به رفتار تماشاچی ها توی اکثر تئاترها ولی من لذت میبرم از اینکه مردم انقدر اشتیاق نشون میدن به دیدن تئاتر . حتما که نباید دانشجوی بازیگری و کارگردانی و عشق سکو بود.


اسپویل:

اینجا با بیرون فرق نداره، اونجا هم ادمو میزنن ولی اینجا یاد میگیری چطور از استخون تاس بسازی، سه بار رو زمین بکوبی بگی غذا .( با اندکی تغییر البته)

قلم رو از نویسنده گرفتین و ساطور دستش دادین.

کشیش و مست با نمک ترین، نویسنده و قصاب جذابترین هست.
بازی سرباز و زندانبان رو من دوست داشتم ولی قسمت زندان و پادگان کمی ضعیف تر هست هرچند که اونها هم پیامهای دلنشینی داشتن مخصوصا زندان.
طنازی نمایش فراتر از لفظ بود مثل تغییر حالت کلنل با دیدن خودش در ائینه، منتقل شدن لرزه زندانی به زندانبان، کشمکش کشیش و مست. بیشترین جاییکه خندیدم وقتی بود که کشیش با اشاره به پول گفت مسیح! ماشالله همه هم الکسیس رو میشناختن!
فقط اون عدد یک میلیون و خورده ای رو نفهمیدم.به نظرم باید منظور عدد خاصی منسوب به حادثه ای باید باشه. نه؟
همون اول ورود حالتی که بازیگرها ایجاد کرده بودن اشتیاق بیشتری ایجاد میکنه. جابجایی اون اندک دکور لزوم چندانی نداشت ولی چه قشنگ اون رو هم به یک المان جذاب تبدیل کرده بودین. سایه بازیگرها روی دیوار.

سه گونه درنده وجود داشت شیر که در پهنه زمین فرمانروایی میکرد و عقاب که در اسمان. گونه ای به نام انسان شی ای ساخت به اسم تفنگ و هردوی اینها رو به خاک و خون کشاند. لذت و حظ فراوان بردیم از پیام و جمع بندی اخر داستان و ممنون که بعد از خنده اشک مارو در نیاورین اما به فکر فرو بردین.

من این متن رو دوباره بنویسم با کمی سانسور شاید اینبار سایت هنگ نکنه.
این سبک تئاتر داستان چندان مهم نیست و یک خط داستانی روایی وجود داره تا این فرصت رو به بازیگرا بده که یک سری پیام ها رو به مردم منتقل کنن که من این پیامهارو دوست داشتم. از اونجاییکه داستان محور نیست تمام بار و مسئولیت بر دوش بازیگرهاست که الحق هر سه عزیز بازی عالی داشتن و من به شخصه نمیتونم فرقی بین اجراشون بذارم هر چند که تایم بازی خانم تیرانداز خیلی بیشتر از بقیه بود و به همین دلیل یکم خسته کننده شد.
اولین باری بود که این سبک تعاملی بین بازیگر و تماشاچی رو میرفتم ولی انتظار داشتم تمامی اهالی تشکچه درگیر باشیم که نبودیم! این قضیه خیلی شانسیه و اگر بیست نفر روی زمین نشستن بازیگرا فقط به سه چهار نفر پیوسته توجه میکنن و بقیه هیچ! مخصوصا اگر مثل ما پشت بازیگرا جاتون بیفته که دیگه واویلا. یعنی دوستان نشسته بر صندلی شانس بیشتری نسبت دارن.
دوستان باید لطف کنن تشکچه های پشت رو کامل حذف کن مخصوصا وقتی صندلی خالی بود.



اسپویل:
از اول که متوجه شدم فرزاد رو دونفر صحبت میکنن دنبال چرایی ماجرا بودم. نقش فرزانه هم سه نفر بازی میکردن و من انتظارر داشتم مرزبندی ... دیدن ادامه ›› مشخص تری بین این سه نفر باشه، فرزانه اول اون دختر سرخوش معصومی بود که چشم بسته و عاشقانه فرزاد رو دوست داشت، از اونجاییکه تماشاچی با بازیگر همذات پنداری میکنه ممکنه دلتنگی این دوست داشتن صادقانه که فقط تو سن کم و عشق اول اتفاق میافته به دلتون بیاد، ایده ناگسستنی بودن ازدواج تا مرگ که این روزها دیگه معنی نداره،
فرزانه دوم اندکی تیره شد، وجه دیگری از عشق رو نشون داد: حسادت. فرزانه دوم کمی هوشیارتر بود و داستان اندکی تلخ تر. فرزانه در برابر یک مرد انتظار حمایت از یک مرد دیگه داشت، مرد دیگه ای(فرزاد) که اول اجرا متوجه میشیم برخلاف باورخوش دخترها اعتقادی به عشق نداره .
فرزانه سوم، خانم صامتی تصویر خود درد بود.
به شخصه از غم فراری هستم و تئاتری رو ترجیح میدم که حرف جدیدی بزنه و امیدبخش باشه. شاید خندوندن تماشاچی و بعد محزون کردن اون قدرت اجرا رو نشون بده ولی تئاتری مثل ابلوموف نمایشیکه بین کلی تئاتر تا سالها توی ذهن ادم میمونه.