پویا فلاح فعال هنری

-شام چیه؟
-هملت
هملت چیه؟
- حمله به املت


چه اجرای دوست‌داشتنی‌ای. چه گروه درجه یکی. امیدوارم یه خرده متن رو صیقل بدید و جذاب‌ترش کنید.
امیدوارم پرتماشاگر و عالی بمونید.

با توجه به شناختی که این مدت از شالن کوچیک مولوی پیدا کردم، وقتی تعداد بازیگرای این کارو دیدم به خودم میگفتم چجوری کارگردان میخواد تو این فضای کم، با این تعداد پرسوناژ کار رو دربیاره مگه اینکه کار اپیزودیک یا شبه مونولوگ باشه
اما وقتی وارد سالن شدم همه این فکرا از بین رفت. یه داستان جالب، دکوری که به اندازه و کاربردی بود و لباس‌ها مناسل و به‌جا و بازی‌ها. بازی‌هایی که احتمالا مثل خودم برید چک کنید ببینید این بازیگرای عالی دیگه چه کارایی بازی کردند. شخصا از قبل فقط پارمیدا حسینی رو از ژپتو و نگین فیروزمنش رو از کابوس‌ها و فرمالیته یادم بود و اسم شیده غفاریان رو هم شنیده بودم و چک کردم و دیدم که تو فرمالیته بازی کرده. واسم دونه دونه چه وقتی دیالوگ داشتند و چه در سکوت عالی بودند.
جدا از اینا اون یکی دوباری که فضا به شکل بامزه‌ای شکسته شد هم بانمک و دوست‌داشتنی بود.
این نمایش برای من ۵ ستاره است اما دو نکته هم جداگونه باید بگم.
اول اینکه بهتره بعد از شروع ورود داده نشه. امشب تا حدود یه ربع بعد از شروع تماشاگر وارد میشد و این واسه خودم هم عجیب بود چون تا حالا تو مولوی چنین چیزی ... دیدن ادامه ›› ندیده بودم
و نکته دوم: شاید به نظر بیاد اشکال تراشی بیش از اندازه باشه اما وقتی تا جای ممکن جزییات رو رعایت کردید حیفه که شخصیت طلا، ناخنی شکل دختران امروزی داشته باشه.

به خاطر هملت و مکبث و اتللو
به خاطر امیرحسین و محمدجواد و قیس
به خاطر سه برادر سرنوشت
و به خاطر اینکه کله مثلث استاندارد است (با اکو بخونید)
هتریک کردم و خیلی هم خوش گذشت
دست‌مریزاد
امیدوارم آقای رجب‌زاده هم زودتر روبه‌راه بشن💙💚

سلطنت برای بقای خودش نیاز به قربونی داره، منم پدرتو قربونی کردم.


همیشه همین‌طور جذاب و خلاق و دوست‌داشتنی بمونید.😍💙

از آقای کاهانی نمایش ندیده بودم تا حالا، از مجید یوسفی نازنین لانچر ۵ رو دوبار دیدم و از آقای رشادت فیلم سمفونی نهم که هر دو عزیز کنار دو بازیگر دیگه تو شبی که اجرا رو دیدم بازی خیلی خوبی داشتند. نمایش هم برای شخص من جالب و پر از اتفاقات ریز روزمره بود که خیلی هامون دیدیم و تجربه کردیم اما یا برامون عادی شدن یه به واسطه ریز بودنشون به چشممون نمیان. اتفاقاتی که چندین بار تو نمایش تکرار و تکرار میشن اما حداقل برای من تکرارشون اذیت کننده نبود.
نمایش رو دوست داشتم و امیدوارم تمدید بشه تا عزیزان بیشتری ببینن.
به امید بهترین‌ها برای این گروه و برای تئاتر💙

از آقای احدی‌نیا در مقام نویسنده، ناصر سعید طهرانی رو خوندم و سیزده‌بدر رو دیدم. فضای این نمایش کمی متفاوت بود. جنس شوخی‌ها،مکث‌هایی که یه جاهایی انگار لحظه کش میاد که البته به نظرم تو فضای نمایش جا افتاده بود.
نمایش خوب شروع شد، خوب جلو رفت، خوب ادامه پیدا کرد اما پایان بندی نمایش تو ذهنم کمی زودتر از پایان‌بندی خود نمایش اتفاق افتاد. با این حال در مجموع خوب بود. این تیم با این افراد حرفه‌ای احتمالا انتظارات زیادی رو با خودش به همراه میاره. شخصا راضی بودم در کل.
به امید اجراهای پرانرژی و پرتماشاگر و البته بدون تاخیر.

این نوشته‌ای که در ادامه می‌بینید نظر شخصی منه که ممکنه درست باشه یا نباشه.
ذات بازیگری دروغه. هرچی بازیگر دروغ رو باورپذیرتر ارائه بده، بازیگر ... دیدن ادامه ›› بهتریه.
قبل از ورود به سالن، ۴ کارت بهتون میدن که اسامی افراد رو صحنه نوشته شده اما نه اسامی واقعی بازیگرا. اسامی شخصیت‌هاشون. چون ما قراره بشیم بیننده/قاضی و اونها داستان زندگیشون رو از کمی قبل از فاجعه روایت کنن تا در نهایت برسن به خود فاجعه.
به ترتیب میترا، سعید، خاور و ایمان داستانشو تعریف می‌کنند.
دو تای اول داستانشون خوب شروع میشه. دو تای بعدی کمتر.
هرچی جلوتر میره ممکنه یه حدسایی بزنی که بعضیاشون درست دربیاد بعضیاشون نه.
روایت شخصیت‌ها کمی قبل از فاجعه متفاوت میشه. دیگه روایت محض نیست. بازسازی صحنه است. کاری که مجرما انجام میدن و ازشون فیلمبرداری میشه. هم تو دنیای واقعی هم تو صحنه همین نمایش.
ممکنه بعضی از روایت‌ها برامون آشنا باشه مثل روایت میترا و ایمان که یه جورایی دفاع از خوده و شاید قبلا یه جاهایی روایت مشابه رو شنیده باشیم هرچند که از تلخیش کم نمی‌کنه.
اما روایت خاور و سعید متفاوت تره حداقل از نظر من. خاور از اول داستانش با فقر و اعتیاد گره خورده. از سر فقر بچه‌دار میشد و هی می‌فروخت، از سر فقر شوهرشو فرستاد سر یه باغی تا یه پولی دربیاره و همون باعث شد شوهرش با یکی دیگه آشنا بشه و ولش کنه، از سر فقر شاید پناه برد به اعتیاد و هم‌پای شاهرخ معتاد شد و از سر فقر بود که پسرش جایی نداشت که خودشو گرم کنه و اونم خواست با آتیش گرمش کنه. شیب قصه زندگی مهناز یه طرفه رو به پایینه. همینجور تلخ و تلخ و تلخ تا آخرش.
اما سعید. وقتی میشینی پای روایتش، یه فرد باوقار رو می‌بینی. شاید از اونا که خیلیا تو بچگی ادب و شعور سعید رو میزدن تو سر بچه‌هاشون و میگفتن از سعید یاد بگیر. نگاه کن چقدر آقاست. اما کیه که تو هر شرایطی بتونه خودشو همونجوری که بوده، نگه داره.
سعید بین این چهار نفر تنها کسیه که با نقشه قبلی آدم کشته. فقط برای انتقام. همه‌چیو برنامه‌ریزی کرده حتی دستگیرشدنشو. فقط خواسته یه کاری واسه عشقش کرده باشه. بعدش واسش مهم نبوده.

احتمالا اگه کار رو دیده باشید اسم دروغ‌ها تو نام نمایش شاید براتون جالب باشه. خب طبیعیه که هر آدمی راستشو نگه و ممکنه اعترافات این اشخاص دروغ باشه. شخصا تنها اعترافی رو که مطمئنم راست و درسته، اعترافات سعید میدونم چون برای کشتن برنامه‌ریزی کرده و خودش از قبل پایان خودشو با دستای خودش نوشته. در مورد میترا حس میکنم وقتی با وجود زیباییش و اینکه تو چشم بوده اما خودش رفته سمت فرزاد و مدل روایتش جوریه که همیشه اولویت با فرزاده، حس میکنم ممکنه راست گفته باشه. اما چه خاور و چه ایمان هنوز نمی‌تونم بگم راست گفتند یا دروغ.

جدا از همه اینا، یه بار بیاید به اسم اشخاص، معنیش و روایتشون دقت کنید. میترا به معنی خورشید که انگار همه دورش می‌گردن، اما عشق فرزاد اونو از مدار خارج کرده. سعید که انگار کل زندگیش خوشبخت بوده اما تهش ...خاور که در اصل اسمش مهناز بوده و شاهرخ خاور صداش می‌کرده. شاهرخ که بچه‌هاشو میفروخته و جاش پول میگرفته و ایمان.
ایمان عجیب‌ترین شخص برای من تو این نمایشه. تنها کسیه که مستقیم با سه شخص دیگه در ارتباط بوده. عاشق میترا بوده، پسر خاور بوده و تو بچگیش رفته پیش یه دکتر که سر آمپول زدن گفته سه بار بگی میو، تمومه و اون سعید بوده.
اما نمایش با روایت این افراد تموم نمیشه. پایان این داستان با تماشاگره. با قضاوتی که می‌کنه. یادمه شبی که دیدم آخرین نفر از سالن رفتم بیرون چون نمیدونستم کیا رو میتونم ببخشم و کیا رو نه. در نهایت همه رو بخشیدم حتی سعید رو.

اینجا هیچکاک از مک‌گافین میگه. تقریبا تو هر موومان، اسمی از مک‌گافین برده میشه. به نظرم کل نمایش یه مک‌گافین بزرگه. یه جفنگ واقعی که حتی از اسمش هم مشخصه. جایی تو موومان چهارم، نویسنده به کاراکترش میگه یه چیزی بگو من بنویسم و کاراکتر میگه اسفرود بی دم و یه سری مشخصات جفنگ تحویل نویسنده میده که انگار کل نمایش رو با چندتا دیالوگ تو مختصرترین حالت توضیح میده.
اما شخصا حس می‌کنم پویا سعیدی بی دلیل این اسم رو واسه این نمایشنامه انتخاب نکرده. موراکامی کتابی داره به اسم دیدن دختر صد در صد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل. این کتاب از هفت داستان کوتاه تشکیل شده. فکر کنم داستان سوم کتاب که اسمش هست میمون شیناگاوا، مبنای خانم نغمه ثمینی برای نوشتن نمایشنامه سه جلسه تراپی بوده باشه. اسم داستان ششم این کتاب اسفرود بی دمه. یه داستان کوتاه از فردی که برای استخدام وارد یه راهرو میشه تا یه در رو پیدا کنه و خودشو معرفی کنه. یه جایی تو داستان، یکی از افراد یه قانون رو میشکنه و درحالی که به نظر میاد دست بالا رو داره کم کم ورق برمیگرده و تو موقعیت بازنده قرار میگیره. چیزی که تو تقریبا تمام موومان‌های این نمایش وجود داره. افرادی که تو شروع موومان، تو یه موقعیتی هستند و داستان که میرسه به آخرش، مثل دو سر الاکلنگ جاشون عوض میشه.
هرچند که میزان تاثیر موومان‌ها روی تماشاگر، کاملا متفاوته، اما حس می‌کنم مثل موومان اول، کل نمایش یه شالوده شکنیه جذابه دست‌کم برای خودم.

جدا از نمایش که دوست داشتم و به نظرم همه چی، حتی اون مونولوگ‌ها هم برام جذاب بود و بازی بازیگرا حداقل اون شبی که من دیدم تو بهترین حالتش بود این برام عجیبه که کارگردان کار، دوستانه و در نهایت مهربونی، از همه خواستن گوشیارو خاموش کنن و جایی بذارن که در حین اجرا نیفته و تماشاگرا با هم حرف نزنن.
اما متاسفانه بودند افرادی که حرف زدند، گوشی‌ای بود که افتاد با صدای بلند و از همه بدتر، در حین مونولوگ آقای کیایی، که با احساس‌ترین قسمت بازیشون بود گوشی یکی از عزیزان تماشاگر چند ثانیه‌ای زنگ خورد و همه اینا وقتی بود که خود آقای مولانیا کنارمون نشسته بودند و با هرکدوم از این اتفاقات، میشد ناراحتی رو تو چشاشون دید.
از همه جالب‌تر قبل شروع بود که چتد تا صندلی اون طرف‌تر از من، کودک فکر کنم ۷، ۸ ساله‌ای نشسته بود که پیش خودم گفتم خدایا خودت این ۱۱۰ دقیقه رو به خیر بگذرون. اما هیچ صدا و حرکت تمرکز خراب‌کنی از طرف اون کودک ایجاد نشد.
به امید اون روز که نتیجه درخواست مهربانانه و به حق کارگردان، تهش بشه یه جو مناسب هم برای خود تماشاگرا و هم عوامل اجرا.

اگه نمایش رو ندیدید این متن رو نخونید چون قسمت‌هایی از داستان رو لو میده.
تقریبا همون اولای تئاتر دیدنم دو سه تا اجرای مونولوگ جذاب دیدم. اون ... دیدن ادامه ›› قدر جذاب که اسم مونولوگ بهترین تبلیغه واسه اینکه جذبم کنه. یکیش گریزلی بود که هنوز که هنوزه، دلم میخواد دوباره ببینمش، یکی دیگشم کریملوژی بود که تو تئاتر شهر اجرا رفت.
جدا از این که این نمایش مونولوگه، خود علی رو هم یکی دو بار جلو در تئاتر شهر دیدم و با هم حرف زدیم و تقریبا یه تیزری از کار رو همونجا واسمون اجرا کرد. همین دو تا دلیل منو کشوند به تماشای اولین اجرای محیطی که قرار بود ببینم.
داستان از شیطنت‌ها و شلوغیای علی شروع میشه، از این در و اون در زدناش تا رسیدن به سینما و کنترلچی و آپاراتچی شدن. شبیه پسر بچه سینما پارادیزو. از اونجا به بعد علی میشه نوید و ما خیلی جاها علی که نه، انگار نوید محمدزاده رو می‌بینیم.
جذابه، شیرینه اما از یه جایی به بعد، علی دیگه نمی‌خواد نوید باشه، میخواد خودش باشه تا تو مسیر علاقش قدم برداره اما هرکاری میکنه نمی‌تونه تا اینکه میاد تهران تا با خود نوید حرف بزنه.
تو همون تیزری که علی واسمون اجرا کرد تا یه حدی خط داستان رو می‌دونستم اما نمایشی که دیدم از تصوراتم جلوتر و بهتر بود.
اینی که الان میگم حس شخصیمه اما حس میگم مثل اجرای جوجه تیغی که چندبار اجرا رفت *من نوید نیستم* با کمی تغییر تو متن پتانسیل چندبار اجرا رفتن حتی تو سالن تئاتر رو هم داره.
امیدوارم فرصتش پیش بیاد که دوباره هم بتونم ببینمش.

این متن دارای کمی پراکندگی و پریشانیه و نظرات کاملا شخصی و غیر تخصصیه و البته داستان هم اسپویل میشه.
وقتی وارد میشید جدا از مهری که میزنن کف ... دیدن ادامه ›› دستتون، یه کارت بهتون میدن که نقش شما روش نوشته. اما نکته طعنه‌آمیزش اینه با هر نقشی، شما هیچ نقشی تو زنده موندن یا نجات بقیه شهروندا ندارید و آخرش همه یا تقریبا همه کشته میشن اما طعنه‌آمیز تر اینه که شخصی که دوربین رو سرشه و ظاهرا همه کارست اونم با یه تاب بالا و پایین میشه و طنابش به یه جای دیگه وصله و دست خودش نیست.
با دیدن کی‌آس (chaos) یاد فیلمی به همین اسم افتادم که چندباری از تلویزیون پخش شد. اونجا افسری به مافوقش میگه تو هر بی‌نظمی‌ای، یه نظمی وجود داره. اینجا کی‌آس هم به آخر بازی مافیایی که کیوان تعریف می‌کنه ربط داره، هم به بهم‌ریختگی ذهنی کیوان وقتی داره ماجرا رو تعریف می‌کنه. جالب اینه کیوان میگه من عاشق کی‌آسم. احتمالا نه تو بازی، که تو کل زندگیش.
آلین (all - in) اسم مادر کیوانه. ترکیب کی‌آس و آلین، یه بی‌نظمی همگانی رو نشون میده. جایی که هیچی سر جاش نیست. تو همون نظریه بی‌نظمی(آشوب)، گفته شده شاید چیزی تو یه مقیاسی بی‌نظم و غیر قابل پیش‌بینی به نظر بیاد اما ممکنه تو مقیاس بزرگتر کاملا قابل پیش‌بینی و پایا باشه.
یادمه کیوان دو جای نمایش میگه من مرگ رو انتخاب کردم. با شنیدن این جمله یاد ایوان مک‌گرگور افتادم تو فیلم trainspotting که همون اول فیلم میگفت زندگی رو انتخاب کن، شغل رو انتخاب کن، خونواده رو انتخاب کن و .... بعدش میگفت من زندگی رو انتخاب نکردم یه چیز دیگه رو انتخاب کردم.
البته اونجا داستان چیز دیگه‌ای بود و اینجا چیز دیگست. کیوان به ته رسیده.
کیوان همیشه از نگاه کردن تو چشم آدما فراریه همونطور که از گفتن حقیقت فراریه. هر موقع صحبت از جرات یا حقیقت میشه سریع جرات رو انتخاب میکنه. فقط وقتایی حقیقتو میگه که ته کاره. اون موقع تو چشم طرف نگاه میکنه. مثل موقعی که ته بازی مافیا تو چشم آسی (عاصی) نگاه میکنه و میگه من مافیام. مثل موقعی که تو چشم قمارباز پوکر فیس نگاه میکنه و میگه مادر مریضم تو اون خونست. مثل وقتی تو چشم بازجو نگاه میکنه و به قتل اعتراف میکنه. اما هر موقع بتونه از گفتن حقیقت فرار میکنه مثل موقعی که به دکمه مانتو مادرش نگاه میکنه. یا اونجایی که بلدورزچی ازش میپرسه با این خانم نسبتی داشتین؟

کیوان خواسته و ناخواسته تنهاست. خواهر و برادری نداره، پدرش مرده و مادرش آلزایمر گرفته اما با کاراش باعث میشه رضا و پدرام و عاصی ولش کنن. اون وقتی میرسه آخرش، دیگه هیشکی براش نمونده.

یه چیزی تو شخصیت کیوان هست که چندجایی از نمایش نمود داره اما متوجه علتش نشدم. کیوان علاقه زیادی به سورپرایز کردن داره. چه اون جایی که تو بازی جرات حقیقت، جرات رو انتخاب میکنه و چهارطبقه رو میره بالا یا میره دایناسورا رو از مغازه می‌دزده. یا اون جایی که یهو بلیت ترکیه میگیره که با عاصی برن سفر یا بیلبورد عاصی رو واسه تولد عاصی نصب میکنه یا حتی اون جا که وقتی سند و پول رو زنده کرد یهو برمیگرده تو بازی. اون حتی خودشم رو هم سورپرایز میکنه وقتی میرسه به مامور پاسپورت و انتظار داره بگیرنش اما سالم رد میشه.

یه جایی اولای نمایش کیوان میگه دهنم بوی جوراب میده. بوی جوراب واسه وقتیه که اون بت پیر حرومزاده کیوان رو گرفت و گفت تو بابا بالا سرت نبوده باید ادب بشی. دقیقا مثل همونایی که خواستن پدر معنوی ما باشن، اما پاهاشون رو کردن تو حلق زندگی ما.

بی‌ربطه‌ها اما کیوان دوباره بازی منو یاد نوید عصبانی نیستم میندازه. هر دوشون بی‌پولن، هر دوشون به هر دری میزنن، هر دوشون کسی که عاشقشن رو از دست میدن و تهش هر دو میمیرن.

و چه شیرینه آلزایمر وقتی ندونی بچت تو چه کثافتی داره دست و پا میزنه. چه شیرینه آلزایمر وقتی ندونی از رو بدبختی سند خونه رو باخته و اونو به اسم رضایت‌نامه امضا کردی. چه شیرینه وقتی خونتو مصادره کنن و با بلدوزر خراب کنن اما ندونی چرا. گاهی فکر میکنم نویسنده‌ها با انتخاب آلزایمر نذاشتن قصه از این تلخ‌تر بشه.
و چه تلخه وقتی آسی رو عاصی میکنی و عشقت از کفت میره. چه تلخه جونتو میذاری وسط اما واسه اون پوکرفیس فقط یه بازیه واسه هیجان بیشتر و تازه ده‌هزار تا هم بذاره واسه مزه. چه تلخه وقتی همه عروسکا نگات کنن و کاری ازشون بر نیاد. چه تلخه طرف با سه تا سرباز میز رو جمع کنه. چه تلخه طرف تو سه روز خونتو مصادره کنه و بزنه با خاک یکیش کنه.
تلخ‌تر اونه که میدونه توش آدم زندگی میکنه اما با بلدوزر بیفته به جونش.

کیوان دمت گرم که لندکروز اون پوکرفیس رو آتیش زدی. دمت گرم که آخرین بازمانده دایناسورا رو دفن کردی و روش شا..یدی و دمت گرم که با ۱۴۰ تا سرعت اون بت پیر رو به حقش رسوندی. شاید خیلی جاها باختی، اما این جا رو خوب بردی.

پ.ن ۱: با کیوان و داستانش خیلی عمیق همراه شدم و فهمیدمش اما احتمالا نتونستم خوب منتقلش کنم.
پ.ن ۲: یادمه محمد مجللی نازنین یه جا نوشته بود دوست داره یه مونولوگ بنویسه که اسماعیل گرجی بازیش کنه. مجللی، امیدوارم اگه هنوز حس و حالشو داری بنویسیش، چون گرجی برات کم نمی‌ذاره.تا وقت داری این اجرا رو ببین.
پ.ن ۳: اسم چند تا فیلم رو آوردم. جا داره یادی کنم از inglourious basterds سالن حافظ که هرشب یه پیش‌نمایش تهوع‌آور واسه تماشاگرا اجرا می‌کنن.

شب همگی بخیر.

حال خوب از ورود شروع شد، از همون اول که چشم تو چشم میشی با بازیگرا و باهاشون مثل دوستات احوال‌پرسی می‌کنی و میان راهنماییت می‌کنن کجا بشینی، اصلا یه جوریه انگار تو یه هوای گرم، یه بارون ریز ۵ دقیقه‌ای میاد و همه‌چی رو قشنگ‌تر می‌کنه. مثل همون احوال‌پرسی گرمی که احسان سلیمیان تو زردآلو با تماشاگر می‌کرد.
چقدر همه چیز نمایش رو دوست داشتم. متن رو، بازی‌ها رو، ارتباط بازیگرا با تماشاگرا رو. موسیقی اول کار رو. میشد پایان کار هم بهتر باشه. شخصا پایان نمایشنامه اصلی رو بیشتر دوست دارم.
یه نکته‌ دیگه‌ای که خیلی بهم چسبید این بود که جایی نشستم که هم دید خوبی به همه بازیگرا داشتم و هم کنار صندلی‌ای نشستم که علی باقری و ایمان صیاد برهانی گاهی بنا به موقعیت داستان، روش می‌نشستن و چقدر کیف داد وقتی اصغر پیران عزیز میکروفون رو نگه داشت و اون متن کوتاه رو با کمی استرس و کلی هیجان و ذوق خوندم.
انقدر همتون خوبید آدم دلش می‌خواد بازیگر شه. ایمان صیاد برهانی یه پنج ستاره جدا از پنج ستاره نمایش، واسه خود خودته.
دست‌خوش. بمونید و کار کنید و ما هم کیف کنیم.