یه نفر درباره موسیقی نمایش پرسیده بود و متاسفانه باقی دوستان در جواب دادن کم لطفی کرده بودند.
قبل از این که کار رو ببینم با خودم گفتم اگر رفتم و موسیقیش رو شناختم حتمن بیام به اون دوست عزیز بگم.چون خودم اثلن دوست ندارم سوالم بی جواب بمونه و احساس کردم ممکنه برای اون دوستمون هم همین احساس به وجود اومده باشه....ولی متاسفانه هر چی گشتم پیدا نکردم که کی بود :)
در هر صورت موسیقی مال "رودی واله" بودش...مال فیلم کلاسیک The Vagabond Lover.

قبل از دیدن نمایش به این فکر می کردم که شاهد کدوم ریچارد خواهم بود ، دوم یا سوم ؟ که بلافاصله بعد از شروع کار متوجه شدم که ریچارد سومه ( البته بعد از دیدن عکس ها و تبلیغات کار دیدم که روی اسم ریچارد یک علامت "سوم" نامحسوس هست و من متوجه نشده بودم) .
آقای نعیمی عزیز همیشه نقطه نظر و دیدگاه خودشون رو نسبت به نمایشنامه های بزرگ داشتند که همیشه هم این برداشت های آزاد برای منه نوعی :) خوشایند بوده ، البته تا الان . این ریچارد خلق شده توسط حمیدرضا نعیمی کمی برام غریب بود ...
اول اینکه چرا به جای اضافه کردن یه قوز کوچیک ، ریچارد خم شده بود ؟ بنده خدا حامد کمیلی گاهی ناخودآگاه صاف میشد ... خب انسانه دیگه . کمر درد میگیره :)
دوم اینکه این بعد شخصیتی از ریچارد برای من کمی تازگی داشت . ریچارد تعریف شده در سیستم من دیکتاتور تر و سادیستیک تر از این حرفاست ، که البته یه جایی از نمایش این مسئله برام کمی حل شد . ( جایی که ریچارد گفت : اتفاقن اینها همه از مازوخ درون من میاد) این تعریف تازه و غیرشکسپیری از ریچارد ، جالب بود.
اما در مورد ریتم و اجرا ، به نظر من اگر بخش رقص های بی ربط حذف می شدند و کمی شخصیت ها بیشتر پردازش می شدند ، کار بیش از این تاثیر گذار می بود.البته که دیدن رقص های دسته جمعی و باله و تماشای دامن های زیبای بانوان هنرمند روی صحنه کمیاب و لذت بخشه ، ولی من ترجیح می دادم به جای همه ی اینها ، نمایش بیشتر دینش رو به شخصیتی که اسمش رو یدک می کشه ادا می کرد . اتفاقی که در سقراط و فاوست و رابینسون شاهدش بودیم . حرکات موزون در اینجا برعکس فاوست ... دیدن ادامه ›› و سقراط تاثیری در ضرباهنگ کار نداشته و بیشتر جنبه ی سوء استفاده از جذابیت زنانگی به کار اضافه می کردند . نکته ای که دقیقن برعکسش رو در الیور توییست شاهد بودیم . رقص ها و آواز دسته جمعی که به دلیل موزیکال بودن کار نه تنها بی ربط نبود ، بلکه خیلی هم به جا بود. به گمان من جناب نعیمی عزیز با اضافه کردن این صحنه ها سعی در همراه کردن تماشاگر با روند نمایش داشتند و بنا بر نظر شخصی بنده اصلا وجود این صحنه ها بی مورد بود . به نظرم فقط یه جا رقص ها جالب بود ( صحنه ی قتل نجیب زاده ها که شروع به رقص می کنند و بعد از قطع موسیقی با اشاره ی ریچارد می میرند) اگرنه بقیه ی صحنه ها به قدری با نمایش بی ربط بودند که برای وصل کردنشون به نمایش ، خود بازیگران شروع به دست زدن و تشویق کردن رقصنده ها می کردند.
در کل با تمام این اوصاف خوشحالم که فرصت دیدن این نمایش نصیبم شد .
تشکر از حمیدرضا نعیمی عزیز ... هنرمند بی تکلف و خوشرو و دوست داشتنی . به قول دوستان : مرسی که هستی

از استقبال عجیبی که از کارهای اقای پیروزفر در این سال های اخیر میشه ، می ترسم.
از طرفی می ترسم و از طرفی خوشحالم از تئاتر دوستیه هموطنان .
می ترسم پارسا پیروزفر که در سینما و تلویزیون خطر بازیگر گیشه ای شدن رو با هوش و ذکاوت از سر گذروند ، همیشه با بهترین کارگردان ها کار کرد و بهترین نقش ها رو گرفت و گزیده کاری کرد ، در تئاتر به دام تماشاگرنماها بیفته (با یک دیدگاه کاملا بدبینانه البته) .
من به شدت سبک ایشون رو دوست دارم و تک تک کارهایی چند سال اخیر ایشون ، درنوع خودشون برام ماندگار شدند. این کار رو هنوز فرصت نکردم ببینم ، اما با پیشینه ای که از نمایش های قبلی آقای پیروزفر دارم ، متاسفانه تماشاگران آن طور که باید ، نبودند. خودم هم از این مبحثی که دارم پیش می کشم به شدت شرمنده ام و متاسف. ولی نظر به اینکه بلیط نمایش های هنرمندان دیگر به این سرعت فروش نمیره و اینکه هر کار آقای پیروزفر داره رکورد فروش کار قبلی رو میزنه ، فقط میتونم بگم امیدوارم به خیر بگذره و پارسا پیروزفر در تئاتر هم همین سیر عاقبت بخیری رو طی کنه.
از صمیم قلب امیدوارم کسی به خودش نگیره و ناراحت نشه ... و دوستان درک کنند که حرف من از روی عشق به تئاتر و سبک آقای پیروزفر هست و بس و صدالبته اینکه همه ی این ها نظر شخصی بنده است (که امیدوارم در این باره اشتباه کرده باشم).
خلاصه اینکه خدا پارسا پیروزفر رو از تئاتر و رضا بهبودی رو از پارسا پیروزفر نگیره :))))