یک توهین تمام عیار به تئاتر و نمایش ایران. اگر دنبال نمونه‌های مثال زدنی از ابتذال و رویکرد سطحی در تئاتر هستید، نمایش شالهنگ شما را دست پر به خانه می‌فرستد.
شالهنگ با ادعای واکاوی زندگی چند زوج ( همچون درام‌های سینمایی مثل سعادت آباد و درباره الی) خودش را در بروشور به مخاطب معرفی می‌کند اما در اجرا آمیزه‌ای از ملودرام‌های هندی و ترکیه‌ای را پیش‌روی مخاطب می‌گشاید.
نویسنده بدون آنکه بتواند به درونیات شخصیتهای پرتعدادش نزدیک شود تنها به طراحی صحنه‌های پر از خشونت کلامی که به سرعت به صحنه های کمیک پیوند می‌خورد بسنده کرده و با تصور خامی که از درام پردازی دارد ، گمان کرده با به میان آوردن اختلافات گذشته زوجها، می‌تواند تماشاگر را غافلگیر کند.
کارگردانی ناشیانه اثر که با بی حوصلگی، هیچ میزانسن قابل توجهی از رفت و آمد بازیگرها را طراحی نکرده است ( بازیگرها در تمام طول نمایش فقط از روی صندلی خود بلند شده و دوباره به همان صندلی که انگار سندش از قبل به نام آنها زده شده بر می‌گردند) به راحتی می‌تواند جایزه بدترین کارگردانی سال را از آن خود کند .

به نظر می‌رسد در این شرایط اقتصادی و گرانی بلیت تئاتر، معرفی و تبلیغ چنین نمایش‌های سطحی و دم دستی، تنها حکم توهین به تئاتر را خواهد داشت

اگر می‌خواهید بدانید چطور یک تئاتر می‌تواند به تماشاگر خودش توهین کرده و وقت و هزینه او را تلف کند، نمایش سیاه خال یک بسته کامل از دست کم گرفتن مخاطب را برای شما تدارک دیده .
از میزانسن‌های ناشیانه و به دور از خلاقیت گرفته تا بازی‌های مضحک همه بازیگران تا متن شعاری نمایش که حتی توانایی نزدیک شدن به مرز داستانگویی را هم پیدا نمی‌کند.
سیاه خال از آن دست نمایشهایی است که می‌خواهد ادای کارهای بزرگ را درآورد اما نتیجه‌اش به یک کاردستی کودکانه و توهین‌آمیز تبدیل شده