از دیدن نمایش لذت بردم. از جمله کارهای طنز خوبی بود که در این چند سال اخیر دیدم. به خوبی میتونست با تماشاچی ارتباط برقرار کنه. صحنه دوم ، از لحاظ ریتم سریع اجرا بسیار صحنه سختی بود و نکته جالبش این بود که شما در حین اجرای این قسمت هر کدوم از 8-9 بازیگر روی صحنه رو نگاه میکردی، اکت خاصی رو میدیدی که طنز خاص خودش رو هم داشت. به همه عوامل اجرایی خسته نباشید میگم.

از نمایش لذت بردم. با این حال نقدهایی به آن وارد بود که آن نقدها هم بیشتر در جهت بهتر شدن ارائه اثر بود.
جزو معدود نمایشهایی بود که حرکات هنروران نه صرفاً برای خلق یک ارزش هنری که کاملاً در خدمت تاکید بر محتوا و داستان نمایش بود. از این بابت، نمایش بسیار قابل تحسین بود. به علاوه همراهی و هماهنگی حرکات با موسیقی هم به اثر این کار در ذهن مخاطب کمک بیشتری میکرد.
حرکات هنروران به جز چند مورد، با هم هماهنگ بود و مشخص بود که برای رسیدن به این هماهنگی تلاشهای بسیاری انجام شده است.
طراحی لباسها، ساده ولی در عین حال گویا و درخدمت داستان بود با این حال طراحی دکور (که عملاً وجود نداشت!) بسیار ضعیف بود و کارگردان از این ابزار قدرتمند برای بهبود کیفیت نمایش استفاده نکرده بود.
عجیبترین نکته برای من عدم استفاده کافی از خواننده و اشعار حضرت مولانا بود. با توجه به نوع سروده های مولانا، استفاده بیشتر از خواننده و اشعار میتونست به بهبود فضای نمایشی کار کمک شایانی بکند.
همینطور بهتر بود که برای درک عمیقتر مخاطبینی که شاید چندان با داستان کار آشنا نبودند، بروشوری در ابتدا ارائه میشد. شاید این یکی از معدود کارهایی بود که به بروشور نیاز داشت و در کمال تعجب بروشور داده نشد!
تاسف برانگیزترین نکته هم مثل همیشه، عدم اجرای به موقع کار در سالن شهرزاد بود که گویا ... دیدن ادامه ›› دوستان مسئول در سالن ترجیح میدهند "تاخیر در اجرای نمایش" رو به نوعی به عنوان امضای سالن شهرزاد دربیارن تا مخاطبین به جای به اینکه با شنیدن نام شهرزاد به یاد نمایشهای تاثیرگذار و ماندگار اجرا شده در این سالن بیفتند، به یاد بی احترامی به وقت مخاطبیان نمایشها بیفتند.

در مجموع نمایش خوبی بود و من لذت بردم از تماشا. بازیها خیلی روان و خوب بود، به جز خانم تارفی که فکر میکنم هنوز اون روانی که سه بازیگر دیگر در کارشون داشتن، ایشون فاقدش بودن. درخصوص شوخی های جنسی هم واقعاً در اون حجمی که بعضی از دوستان اشاره کردن نبوده و خیلی هم آزار دهنده نبود.

این نمایش بعد از نمایش "12 مرد خشمگین"، دومین کاری بود که از امیرعلی ابراهیمی میدیدم و به شکل مشهودی، این دو نمایش از لحاظ کارگردانی و سبک اجرا مشابه هم بودند. سبکی که مورد پسند من نیست. با اینکه کارگردان محترم، سعی در ارائه خلاقانه ای از فضای فکری خودش داره (و به نظرم در این راه هم تا حدود زیادی موفق هست) ولی نحوه ارائه کار را دوست ندارم. درهم برهمی و شلختگی، دیالوگ گفتنهای همزمان تعداد زیادی بازیگر با هم، اکتهای همزمان و... باعث عدم تمرکز تماشاچی میشه. خصوصاً برای تماشاچی عام این موضوع سنگین تر هست. در این شرایط اگر نکته ناب و جذابی هم ارائه بشه در این حجم از اطلاعاتی که داره به مخاطب منتقل میشه، گم میشه. من با اینکه در ردیف اول نشسته بودم ولی خیلی از دیالوگها رو از دست میدادم و فکر میکنم افرادی که در ردیفهای دورتر نسبت به صحنه نشستن این مشکل رو عمیقتر و بیشتر لمس میکنن.
پ.ن: یک توصیه دوستانه به امیرعلی ابراهیمی عزیز، شما به عنوان یک کارگردان نمایش قطعاً بهتر از من میدونی که زبان بدن در انتقال مفاهیم به مخاطب تاثیر بسیار بیشتری حتی نسبت به لحن بیان دارد. پس درخواست از تماشاچی برای ثبت نظر در حالیکه دست در جیب هستی و ارتباط چشمی با مخاطبینت برقرار نمیکنی، نمیتونه اونها رو ترغیب به انجام این کار بکنه.

چقدر اکت، چقدر حرف و چقدر جذاب و عالی...! حیف از این نمایش دیدنی که روزهای کمی اجرا دارد.

تیوال برنامه ای برای تمدید اشتراک تیوال+ کاربرانش نداره؟ فکر میکنم حداقل 10 ماه باشه که عملاً امکان استفاده از تیوال+ برای کاربران مهیا نیست.

چقدر دلم تنگ شده برای یک "من کیستم؟!" مولانا در تماشاخانه فردوسی...