پوریا فرجی فعال هنری

ردپای رویای شخصی در یک رئال دراماتیزه!

بخشی از یادداشت پوریا فرجی (بازیگر و منتقد):


“حجم اضافه ‌کاری‌های خارج از فرم، در کنار تعصب بیش از اندازه به امیال و رویاهای شخصی در پردازش داستان منجر شده تا رئالی جذاب با درامی خوش فرم دائماً از نقطه کانونی جذاب و آرمانی خود فاصله ... دیدن ادامه ›› بگیرد”.


نوشتن درباره نمایش “صندلی شماره ۱۳” هم شوق انگیز است به خاطر موقعیت‌های جذابی که در لابلای پیرنگ ها ایجاد کرده و هم دشوار است چون انبوهی از اشارات در آن وجود دارد که به درستی در ریل خط داستانی گنجانده نشده است، گاهی تو را درگیر خودش میکند و گاهی هم به آنچنان رکودی دچار میشود که فقط باید تحملش کرد تا بگذرد… .


متن کامل یادداشت را در عصر فرهنگ بخوانید:

https://asr-farhang.ir/?p=115533

وقتی گاهی حد تکنیک از قامت داستان بیرون میزند! / نقدی بر نمایش “هاری یا مردی که در هنگامه تولد هردو دستش پر از خون بود”
بخشی از یادداشت پوریا فرجی (بازیگر و منتقد تئاتر):

«...هاری با طراحی حرکات فرم و بازی‌هایی با مایه‌های فیگوراتیو و ژست، تلاش می کند تا دستان مردی را روایت کند که ابتدا و انتهای قصه هم اوست و بیش از او نیست و همه و همه از شخص شخیص شمایل شاه تاج‌دار تا کنیزکان و زنان کمر به خدمت بسته سلطان، دنیای او را میسازند و به آن سر و شکل میدهند. در این بین گویا آنچه تنظیم‌گر ریتم اثر است فرم بازی‌هاست که با ورود و خروج‌های پی در پی و یکی در پس دیگری جریان روایت را پیش میبرد و البته که یک دانای کل و چشم سوم در آن بین، ترغیب‌گر روایت است و بسیار در پیشرفت روایتِ قصه موثر است اما در این بین آنچه گاهی آزاردهنده است، اُفت‌های محدود ریتم است که این گردونه را با اندکی فرسایش برای لحظاتی کوتاه مواجه میسازد.
در جریان تکنیک‌ها در طول اجرا، ووکال گاهی رخ‌نمایی میکند [که در مواردی شاید به خاطر ملاحظات خاص زیرصدای کم جانی میچسبد روی تن صدای خواننده]؛ اما آنچه حائز اهمیت است نقش این ووکال در روایت و هویت متن است که چه بسا میشود پرسید که اگر آن نبود، آیا نمایش به مسیر کلی خود ادامه نمیداد!؟...»

متن کامل یادداشت را در لینک زیر مطالعه کنید:

https://asr-farhang.ir/?p=114731

اُفت ریتم؛ بلای جان صحنه، سوهان روان مخاطب! / نقدی بر نمایش «پارآسایشگاه»
بخشی از یادداشت پوریا فرجی (بازیگر و منتقد تئاتر):

«...نمایش صحنه‌ای “پارآسایشگاه” این روزها در تماشاخانه دیوار چهارم اجرا میشود. حکایت این نمایش مصداق آن نمایشی است که بر تعارف میافزاید و از مبلغ کم میکند! این نمایش تلاش کرده تا در یک قالب سایکودراماتیک به احوال انسانهایی اشاره کند که معلق میان زمین و آسمان جهانِ وجودشان قرار دارند و همواره در کشش‌مکشِ مدام میان خیال و واقعیت هستند. از این رو این نمایش در این قالب یک داستان را روایت میکند اما هرچه به پایان نمایش و تمرکز بر نقاط عطف متنی آن تمرکز میشود عیار داستان پائین است و صرفاً حجم زیادتری از موقعیت‌ها در پیش دیدگان مخاطب برای اجرا طراحی شده است و در این بین آنچه بیش از همه ذهن و روان مخاطب را سوهان میزند، اُفت ریتم صحنه با کشش داستان است که با هم دارای تناسب منطقی نیست اما در این خمودگیِ گاه و بیگاه، آنچه که به اندازه‌ی ولو ذره‌ای جنبه تلنگر برای مخاطب دارد، چند نقطه عطف است که مقداری به فضای جذابیت کار افزوده است...»

متن کامل یادداشت را در لینک زیر مطالعه کنید:

https://asr-farhang.ir/?p=114363

رئالِ کم‌رمق برای تماشاگری که به شوقِ دیدن قصه به تماشا نشسته! / نقدی بر نمایش سیانوز نوشته پوریا فرجی (بازیگر و منتقد)

بخشی از یادداشت:
در این نمایش، بدن به مثابه فرمیِ آن برای تقویت و جان دادن به داینامیک صحنه به خوبی خلاقیت در میزانسن را نمایان ساخته و اگر این اتفاق جذاب و مناسب [با اغماض] از بازی‌هایِ غیرقابل باور منفک شود، تکنیک‌ها و سلائق در میزانسن‌ها که شکل نامرئی از وجود کارگردان در صحنه است قابل دفاع و جذاب است اما از دیگر سو، میزان توان و مهارت بازیگر در خدمت این روند تکنیکی نیست؛ لذا میزانسن منجر به جذب تماشاگر به فضای موقعیت‌های صحنه شده اما وقتی بازی‌ها از یک رئال باورپذیر تبعیت نمیکند طبیعتاً تماشاگر نیز مشغول و مسحورِ موقعیت نمی‌شود و تکرار مداوم این متغیر مزاحم در موقعیت‌های نسبتاً زیاد منجر به عدم همراهی آن دسته تماشاگرانی میشود که به شوق “دیدن قصه” و برقراری ارتباط با جهان داستان به تماشای اثر نشسته‌اند اما هربار خسته‌تر و کسل‌تر میشوند...

متن کامل:

https://asr-farhang.ir/?p=113149

‍ ناکجا آباد اما ملموس!

“چهارچوبی محقر و دیوارهای دودگرفته و انسان هایی از تبار دود و غبار در گوشه ای از سیاره رنج اما بسیار قابل ترحم و درک؛”

لینک مطلب: https://asr-farhang.ir/?p=87046

عصر فرهنگ؛ پوریا فرجی-این روزها نمایش صحنه ای خاک سفید در سالن ارکیده مجموعه تئاتر شهرزاد خبر از گوشه ای از این دنیا می دهد که در اواخر دهه هفتاد شمسی برای آنان که شنیده بودند مکانی مخوف را روایت می کند و اما برای آنان که سهم شان از دنیا تنها گوشه دود گرفته و غبارآلودی از جهان وسیع بود مکان و فضایی ملموس؛ ملموس به اندازه تمام شهری که اعتیاد و فساد و ویرانی پایه های کرامت و شأن انسانی را لگدمال کرده بود.

خاک سفید نگاهی جسورانه به ... دیدن ادامه ›› سوژه ای دارد که یا در میان انبوه اخبار رنج و بدبختی روزگار امروز گم شده یا آنکه از منظر برخی اذهان، اشاره به آن از درجه اهمیت ساقط است. خاک سفید بی محابا و با جرأت خود را به عمق مسئله می زند و آنچه از نکبت و تباهی از آنچه درباره آن حکایت می شد را پیش چشمان نظاره گر خیالی مخاطب رقم می زند؛ قالب رئال است و چه درست و منطقی و قابل دفاع رئالیته ی لازم را در بستر سوژه یِ کمی تا قسمتی ملموس برای تهران نشین ها به جریان می اندازد. این یک واقعیت غیرقابل کتمان است که برای درک درست سوژه و انعکاسِ به جای آن باید و باید لحظه به لحظه به هسته مرکزی تب ملتهب سوژه نزدیک شد تا روایت درست و دقیق از مسئله داشت، البته که خاک سفید صرفاً اشاره نمی کند و با چاشنی قرار دادن پیرنگ ها و داستانک های خرد و فرعی فضا را از یک روایت صرفاً نمایشی به سوی یک انعطاف در درک مسئله برای مخاطب سوق می دهد و دقیقاً رئالی که خاک سفید ارائه می دهد، واقعی و در فاصله ی چندقدمی با مخاطب قد می کشد و تا پایان نمایش و پس از نقاط عطف کم طمطراق خود به یک نقطه اوج و پایان بندی طوفانی ختم می شود و به خوبی در پایان مخاطب را به یک شوک فکری و احساسی مشغول می سازد که به راستی چه شد!؟ این مسئله نیز در پایان تا حدودی کیفیت نوسانی ریتم را جبران می کند البته اگر مخاطب حوصله کند و تا پایان دل به دل واقعیت روایی قصه بدهد.

همچنان که اشاره شد یکی از بارز ترین ویژگی های خاک سفید نزدیکی بسیار و بی محابا به سوژه است اما صرفاً روایت نمی کند و فقط به شکل آزاردهنده شرح ماوقع نمی کند بلکه در لابلای فرم مخاطب را با سوژه های فرعی مشغول می سازد تا هم قوام و روانی بیشتری به روایت خود ببخشد و هم اینکه در بستر این سوژه های فرعی مخاطب را به کاراکترها نزدیک و نزدیک تر کند و با دیدگاه جامعه شناختی مخاطب را در جریان زیست فرودستانه ی اهالی خاک سفیدِ غریب که جزیره ای دورافتاده در قلب پایتخت کلانشهر مدرن تهران! بود قرار دهد. نسبت خاک سفید یک نسبت از نوع خیلی دور و خیلی نزدیک است و خصوصاً با دکور تک وجهی و یک دستِ یک اتاق ساده محقر و دود گرفته تلاش کرده تا همه خاک سفید را در یک فضا خلاصه و جمع کند و با حضور آدم های قصه که نماینده همه خاک سفید هستند این جزیره دورافتاده از قلب پایخت را به خوبی شرح ساختاری و ظاهری کند.

همچنین بازی های بسیار نزدیک به واقعی و ملموس و بازیگردانی و هدایت حس و حرکت بازیگر توانسته است تا مخاطبی را که صرفاً از خاک سفید در لابلای صفحات مجازی دیده و شنیده بود را با فضای آن روبرو سازد.