"آنچه بشر واقعاً می خواهد جادو، راز و اقتدار است"
داستایوفسکی

پرستشگاه مردم "Peoples temple" نام جریان رادیکالی است چپ ... دیدن ادامه ›› گرا و معتقد به کمونیسم به رهبری کشیش جدایی طلب از کلیسا به نام جیم جونز در کشور آمریکا (که به اروپاییان قول داده بود بهشت موعود شود) در اعتراض به نابرابری های اقتصادی و نژادی (رنگ پوست) حاکم بر آن که توانست پیروانی از مردم آسیب دیده از این شرایط و با باور به اینکه کمونیسم نظم اجتماعی است حاصل از وعده الهی به دور خود جمع کند. جونز پس از تنگناهای رو به رو شده در بقای فرقه جدیدش تصمیم به مهاجرت به کشوری در آمریکای مرکزی و ساختن یک مدینه ی فاضله "یوتوپیا" در آنجا می گیرد. اما چطور همه ی اینها که به نظر مطلوب می آید نهایتاً و احتمالاً به انجام بزرگترین خودکشی دست جمعی تاریخ آدمی و به نظر من از تکان دهنده ترین آن ها می انجامد؟
در نمایش 1978 میبینیم چطور ما که به گفته ی رواقیون "موجودات یک روز" هستیم وقتی کودکیِ آسیب دیده ای داشته باشیم تبدیل به جونزی می شویم که در پس روتوش وعده های انسانی و متعالیش, فریب، تجاوز و بردگیِ هم نوع حاصل زندگیش می شود.
در 1978 می بینیم چطور ایدئولوژی ها با وعده های خیالین نتیجه ای جز سرکوب و حضور یک "برادر بزرگتر" که گاهی حتی خیالیست را در جامعه ندارد تا مردم جامعه کوچک تشکیل شده را علی رغم همه ی ظلم های تحمیلی وادار به خود سانسوری می کند حتی زمانی که همه ی شرایط آماده ی افشای طاغوت است.
در 1978 می بینیم که چطور برخلاف آنچه معمولاً فکر میکنیم که "آدمی خواستار آزادی است" مشاهده می کنیم که آدمی بیش و پیش از آن خواستار "گریز از آزادی" است و اینگونه "لذت تسلیم" را به گفته اریک فروم انتخاب می کند تا به جای چوپانی، گوسفندی مطیع شود تا دلهره ی آزادی و انتخاب کردن و مسئولیت داشتن را از خود دور کند.
در 1978 می بینیم چطور رنج های حل نشدنی آدمی او را به دست درازی به هر بوته ی سستی میکند. حتی اگر نتیجه گرفتن این بوته کار کردن و کار کردن و کارکردن، ندیدن بچه های خویش جز ساعت محدودی در شب و راضی شدن مادر به خوراندن سیانور به فرزندش باشد تا یکی از اعضا کمی پیش از خودکشی بگوید:
"ما خوشحالیم چون تلاش خود را برای پیداکردن بهشت انجام دادیم و فهمیدیم در هیچ کجای دنیا بهشتی وجود ندارد"
و اما در 1978 بیش از هر چیز دیگری به کامل بودن شناخت خود از آدمی و جامعه ی انسانی شک میکنیم. اینکه آیا همه ی این ها، همه ی همه اش واقعی است؟ همه واقعاً در همین آمریکای معاصر اتفاق افتاده است؟ و همه ی اینها را جامعه ای هزار نفره از انسان هایی گوشت و پوست و استخوان دار چون من انجام داده اند؟

هنوز هم باور کردنش برایم آسان نیست.

"فیلمی متوسط که جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را خواهد برد"
برای من که بیننده آماتور تئاترم نوشتن اینکه "نمایش متوسطی" بود در خیل دوستانی که گفته اند "عالی بود" کمی جرات می خواهد. اما باور دارم بخشی از حب و بغض نسبت به یک اثر به نیاز های روانشناختی هر کس بر می گردد. از این نظر که آن اثر تا کجا می تواند حفره های وجودیش را پر کند و از این روی به نظرم بخشی از نیاز پذیرش به پلورالیسم نگاه ها به یک اثر به این برمی گردد. اگر چه پچ پچه ها خالی از عمق نبود. مضامینی همچون دوست داشتن، درد دل کردن و گفتن رازها زمانی که تحت فشاریم، شوخ طبعی ها، ترس از مرگ، نگرانی از باقی ماندن چیزی برای نسل های آینده که آنی نیست که ما برایش عزیز ترین دارایمان را داریم میگذاریم، فقدان دوستان رزمنده با دریایی از خاطرات مشترک و ... در پس پشت جبهه های جنگ بود. با این حال می توانست درام قوی تر و گیراتری داشته باشد. مثلا ترس هارا عمیق تر، آرزوهای آدم های پشت خط نبرد را بیشتر و وجوه اشتراک را قوی تر به نمایش بگذارد. در این نمایش همه گردان تقریباً هم سن بودند اما از نظر من نیکوتر بود شباهت ها و تفاوت های نگاه به جنگ یا به مرگ قریب الوقوع را به غیر از مذهب و فرهنگ متفاوت با استفاده از دو بازیگر یکی بسیار کم سن و سال و دیگری روزگار دیده ، در سن هم قرار دهند. دیگر اینکه گاهی تعدد و شلوغی قسمت های فکاهی نمایش توی ذوقم میزد و در نهایت اینکه می توانست حدود نیم ساعت کوتاه تر از این باشد.
آرزوی من ساختن نمایشی پیرامون جنگ با نشان دادن وجوه انسانی مشترک رزمنده های هر دو طرف است. نمایش عشق ها، ترس ها، خواسته هایی مشترک برای دو دشمن که به هم تیر مرگ پرتاب می کنند. به امید ... دیدن ادامه ›› آن روز
ضمناً نمایش با حدود یک ربع تاخیر اجرا شد. چه نیکوست که گروه عزیز اجرایی هر نمایشی که با تاخیر شروع می شود پیش از نمایش از تماشاگران عذرخواهی کوچکی داشته باشند.
با مهر