تضاد عجیبی بود
زمان ورود مردی بی ادبابه برای شال تذکر بدهد
و در تاریکی سالن بازیگرانی برای آزادی فریاد بزنند .
با شروع اولین دیالوگ حس کردم پرت شدم به گذشته ایی که از آن من نیست و جای من نیست .
صحنه ، فریادهای یکسره، بازی ها ، میزانس ها ، من جای اشتباهی بودم .
بعد از بیش از هشت ماه تئاتر …

از کودکی در تیاتر بودم
برام مهم بود پسرکم جاییکه بزرگ شدم کار کردم یک تئاتر خوب ببینه و در خاطرش بمونه .
خوشحالم که خوشحال بود و هیجان زده برای من همین کافی بود ‌
خسته نباشید میگم به گروه .

پدر رو با پدر دیدم .
کاری که باید در سالن چهارسو اجرا می رفت تا تماشاگر با بازیگر ارتباط نزدیکتری داشته باشه توو سالن اصلی در حالیکه بازیگرانش در تاریکی بودن اجرا رفت .
نمیتونستم متوجه بشم چرا باید بازیگران پشت به تماشاگر و در حال ماسکه کردن هم بازی میکردن .
دکور رو دوست داشتم و‌مخصوصا بهم ریختگیش رو .
تصاویر ،تصاویر جالبی بودن .
دو یا سه صحنه بسیار زیبا بودن برای دیدن و عکس شدن .
بازی خانم رشیدی خوب بود اما عالی نبود به خصوص در اوج ها .
آقای کیانیان خوب صحنه و تماشاگر رو میشناخت اما من دوست نداشتم که برای گریه پشت به تماشاگر میشدن چون ادای گریه بود و منو دورتر میکرد از ... دیدن ادامه ›› کار ، برخی اوقات کاملا حس میشد دیالوگ ها فراموش شده و داره مزه مزه میشه تا دیالوگ بعدی بیاد .
اصلا خانم نارنجی پوش رو نفهمیدم و دوست نداشتم نه بیان و نه بدنشون رو .
نور پردازی کار خوب نبود .
موسیقی برخی جاها کمک میکرد .
خسته نباشید میگم در کل به گروه .

آلنده نازنین رو به خاطر تعریف های بسیار رفتم و دیدم .
کاش انقدر یک چیز رو یا بی نهایت بزرگ نکنیم یا بی نهایت کوچیک .
تئاتر خوبی بود اتفاقات اجرای یک‌کار به خصوص برای تئاتری خیلی قابل لمس بود .
از یک تایمی به بعد حس میکردم بازی ها و صحنه ریتمشو از دست داده و برای من خسته کننده بود .
نور پردازی دوست داشتنی بود بازی با آینه هم .
اما اینکه کارگردان دو شخصیتی بود افسردگی داشت یا چرا انقدر دستیارش با کینه تئاترش رو نابود کرد نه به من کیو داده شد بفهمم نه خودم فهمیدم که چرا؟
در کل خسته نباشید میگم به گروه به خصوص طراح پوستر کار .

بعد از سه سال تئاترشهر اومدم
و تئاتر دیدم .
شکوفه های گیلاس کتاب برجسته ایی بود که با باز شدن پرده کتاب رو باز کردم عروسک هارو حرکت دادم و خوندم .
این تیاتر رو انتخاب کردم بخاطر جسارت کارگردان
که اگر برام کار گروه و کارگردان قابل احترام نبود آخر کار بلند میشدم و میرفتم .
اما کار نه بد بود نه خوب یک جاهایی لذت میبردم ،
یک جاهایی به سقف خیره میشدم و به خودم میگفتم برای درخواست به سکوت اینجا نیومدم جای سکوت کردن و بدرون خود رفتن جای دیگریست .
بسیار بازی بدن آقای رسولی زیبا بود
فقط کاش جلوی نوشته نمی ایستادن .
برای من یکبار دیدن شکوفه ها بسیار کافی بود .
در آخر کار برعکس نظرهایی که خوندم بسیار حرف ساده ایی میزد.
خسته نباشید میگم به تمام گروه شکوفه های گیلاس .