متاسفانه به نام گیشه، کلیشه چند بازیگر معروف به اضافه شوخی های ۱۸ به بالا و متلک به نظام، گریبان این اثر را هم گرفت.
به نظرم بهتر بود تیمی که انقدر حرفه ای هست و سوژه ای که این همه قابلیت داره روی خلاقیت ها و نقدهای منصفانه متمرکز میشد.

من این نمایش را بسیار دوست دارم چون دغدغه مند است، از هجو و ابتذال به دور است، آگاهی بخش و تامل برانگیز است و گروهی پر انرژی که می داند چکار ... دیدن ادامه ›› می‌کند آن را اجرا می کند.
شعر و موسیقی به خوبی همراه هم هستند و باعث تعجب است که چطور ناگهان دچار سلبریتی زدگی می شود؟! همانطور که فضای وطنی موسیقی و صحنه به بهانه خوب خواندن اشعار انگلیسی نابود می‌شود. از تفکیک نمایش به قسمتی که تصویربرداری مجاز است هم سر در نیاوردم!
وقتی مینا زیر باران عاشق می شود می توان به حس و سلیقه کارگردان برای ترسیم سه ضلعی عشق و شعر و موسیقی آفرین گفت اما افسوس که حتی خالق چنین درامی خودش هم باور ندارد در زندگی ایرانی می شود عاشق ماند و عاشق تر شد و طولی نکشید که درام عاشقانه جایش را به روزمرگی و کل کل مرسوم زوجین امروزی داد تا جایی که قتلی که باید درام می بود جنایی شد!
برخلاف طعنه و تکه های عامه پسند، نمایش همت خود را به افزایش سطح اطلاعات عمومی و آگاهی مخاطب معطوف می کند که جای تقدیر دارد هرچند طول کانال مانش خیلی بیشتر از ۳۲ کیلومتر باشد یا به اشتباه منتقل شده باشد.
تنظیم پرش های زمانی نمایش به نحوی که مخاطب گیج نشود و بتواند داستان را بفهمد و دنبال کند تقریبا شبیه معجزه بود که نشان از نبوغ و تلاش طراح و کارگردان اثر است. اما وقتی عملا چیزی از طراحی صحنه و نور به جز چند وسیله ناچیز مشاهده نمی شود و صحنه هایی که باید یا می تواند بازی شود، به ضرب مونولوگ و زور سین جیم کردن جناب قاضی، صرفا روایت می‌شود باید به مخاطب حق داد که گاهی هم به ساعت خود نگاه کند.
هرچند گاهی اغراق آمیز ولی در کل از بازی ها به ویژه اجرای خانم هاشمی لذت بردم و خوشحالم که به هردلیل، نقش احمد به مهدی پاکدل داده نشد!
به امید اجراهای بیشتر و بهتر

چقدر هماهنگ و عالی. هرچی نمایش بد دیده بودم شست و برد.

خدا قوت به همه عوامل. کاربری پله های هتل و منبر جالب بود. فلسفه وجودی لوله های ونت مانند اطراف مبلمان لابی هتل را هم درک نکردم.‌ صدای بلندگوها وقتی از میکروفون استفاده نمیشه نویز داره و آزاردهنده است. کاش میشد کلا این میکروفون و بلندگو جمع میشد و فقط برای موسیقی و افکت استفاده میشد. میزانسن اپیزود سقیفه خیلی نادرست است و مطلب رو نمیرسونه. به امید کارهای خلاقانه تر از این گروه خوب

اجرا را دیدم. کارگردانی و طراحی کار برای نمایش توانمندی های یک بازیگر نیمه حرفه ای بسیار هوشمندانه و خوب بود. خانم بازیگر هم با تلاش قابل تحسینی دیالوگها را اجرا کرد. طراحی لباس را دوست نداشتم و نور و موسیقی هم در نهایت رفع حاجت. در کل خسته نباشید میگم به این گروه کوچک ولی دوست داشتنی.

ضمنا در اجرای جمعه شب، برخلاف اطلاعات نمایش، فقط نام آقای زارعی به عنوان کارگردان معرفی شد. اگر راهنمایی بفرمایید ممنون میشم.

این متن را پس از یک دوش آب سرد، نوشیدن مقداری آب و سپری شدن زمان نسبتا طولانی از تماشای اجرای نمایش می نویسم و مطالعه آن به بیماران قلبی، افراد حساس به افشا و بستگان درجه یک گروه اجرا توصیه نمی گردد!
خلاصه داستان، نظرات مثبت برخی مخاطبان و دکور متفاوتی که در بدو ورود قابل مشاهده بود، نوید یه کار خوب و قابل تماشا را می داد. اما صد افسوس که هنوز نور سالن نرفته همه چیز خراب شد! یک نفر که کاش فقط در مورد خاموش کردن موبایل تذکر میداد، خودش شد آرتیست و همون ابتدای کار در دفاع از مخلوقات، چنان طلبکارانه و خطاب به تماشاچیان اشرف مخلوقات را شست و پهن کرد که شک کردم نکند من هم در کودکی درختی را قطع کرده ام و خاطرم نیست! در ادامه معلوم شد خشونت اولیه کار اتفاقی نبود! در اپیزود بعدی، بازیگران چنان عصبانی بودند که یا ساعتی قبل، نمایش بی صاحاب رو تماشا کرده بودند یا یکی از اون بدتر را! عزیزان به اعصاب و روان ما رحم نمیکنید لااقل به اجزای خود بیاندیشید.
بگذریم، اصل داستان و شخصیتها می توانستند حرفهای زیادی برای گفتن داشته باشند. صحنه، سکانس معروف فیلم مادر مرحوم حاتمی را تداعی میکرد. اما هرقدر لطافت و ادب در این سکانس بود همان قدر زمختی و بی ادبی در آن اپیزود. مکان پشت بام ایده جالبی بود ولی به جز یکی دو مورد به آن پرداخته نشد. احتمالا در نسخ بعدی رینگ بوکس انتخاب بشه باور پذیرتره . البته رینگ با دیواری بلند تا وقتی اشیای پرتابی به دیوار برخورد میکنند و برمیگردند، سوال ایجاد نکند! شخصیتها به جز یکی دو مورد( آن هم اندکی تا قسمتی)، سرگردان و تعریف نشده. شوخی ها واتساپی و زیرصفر. متن هم که به جای پرداختن به موضوع اصلی و دادن اطلاعات درست به مخاطب و ساختن درام، آن قدر خودش را درگیر خرده داستانهای بی مورد و کلیشه ای و کسل کننده کرده بود که مخاطب نمی دانست برای جوان به کما رفته غصه بخورد یا ... ولش کن الان زبونم لال افشا میشه!
پایان نمایش اما در حرکتی منسجم و هیچکاک پسند، به بدی اول نمایش بود. نصیحتهای اولی با وصیتهای آخری تکمیل ... دیدن ادامه ›› شد و نفهمیدیم پس رسالت متن و اجرا چه بوده است؟ همینها را بروشور کنید مطالعه می کنیم!
یک تقاضا هم این که با توجه به سالنهای فوق ایمن و استانداردی که داریم، اگر خدای نکرده به روح اثر لطمه ای نمیخوره، حتی المقدور از آوردن گاز پیکنیکی و روشن کردن آتش و نظایر آن اکیدا خودداری فرمایید.

نمایش را به خاطر وجود نقاط مثبت فراوانش که در نظرات هم آمده است دوست داشتم. متن به جذابی سوژه نبود اما پر از دیالوگهای فکر شده و ناب. تکنیکهایی مثل سایه و فلاشر جدید نیستند اما خیلی خوب و به جا استفاده شدند. گره های ارتباطی داستان بدون نقص نیستند اما در این دوران قحط الگره! غنیمت است. بازی دخترک دیوانه و مرد دارای همسر سرطانی جذاب تر و بقیه هم نزدیک به هم و قابل قبول‌. از ایده تابوت برای مدیریت آکسیسوار هم خیلی لذت بردم.
اما یک مشکل مهلک در کار هست که تقریبا تمام نقاط مثبت را کمرنگ کرده است. ریتم کار خیلی تند است. بازیگران دیالوگها را با سرعت بیان میکنند. نمیشد فرصت کمی تا صبح نمانده باشد تا انقدر عجله مانع فهم درست متن و موقعیت نشه؟!
در تعریف ماجرای شخصیتهایی که هیچگاه به درستی معرفی نشدند هم همین مشکل به نوعی دیگر وجود دارد. به جز روایت مردی که همسر سرطانی دارد، تقریبا بقیه روایتها طولانی و غیرقابل دنبال کردن و با ریتم سریع فقط شنیده میشوند. تعریف موزیکال ماجرا ایده بسیار خوبی بود اما درست اجرا نشد. شاید مثل ایده استفاده از سایه بهتر بود در قسمت های محدودتر و غیرتکراری استفاده شود و دیگر اینکه همان ریتم کلاسیک رو دنبال میکرد و وارد پاپ نمیشد.
به نظرم تعداد شخصیتها یکی دو نفر کمتر بشه هم شخصیتها بهتر درک میشوند و هم ریتم سریع کار متعادل میشه.
در کل این میزان پختگی برای یک گروه نسبتا جوان قابل تحسین است. به امید موفقیتهای روزافزون

شکی نیست که زحمت کشیده بودند و وجود دغدغه در اثر به خودی خود ارزشمند است. اما اصلا کار خوب نیست. چیزی برای گفتن ندارم. اگر منتظر تماشای بازی دکتر تیمارستان نبودم حتما سالن را ترک میکردم!