خوب:
تغییر صحنه و پرده صرفا با نور، چشم‌نواز بود.
گرچه که گاهی طنزها به روحوضی نزدیک ‌می‌شد ولی همین که شوخی‌ها از نوع جنسی نبود از نظر من امتیاز محسوب میشه.
شکافتن روابط عمیق افراد نزدیک بخصوص شکستن قالب‌های از پیش تعیین‌شده بسی سخت و البته جذاب است.
با وجود بازی‌های نه چندان درخشان روابط خانوادگی باورپذیره.
نگاه آخر بازیگران به تماشاچیان
بد:
کار بسیار جای تمرین داشت و اشتباهات و خنده‌های بازیگران (بخصوص نقش هانیه) آزاردهنده بود.
داستانهای فرعی بیهوده بدون کمک به داستان اصلی ... دیدن ادامه ›› مانند مهاجرت و ...
تلاش برای آوردن کلکسیون مشکلات اجتماعی و فرهنگی (اعتیاد، زناشویی، طلاق، ...) در داستان
اصرار زیاد تا مرز آزار بیننده در بعضی موضوعات نظیر خارش یا سیگار
دکور صحنه بخصوص در قسمت میانی صحنه بسیار دم دستی و غیرکارکردی بود. (نشستن بازیگران روی فرش)
با همین ترکیب میشد انتخاب‌های بهتری برای نقش بازیگران داشت. (مثلا داماد خونواده نقش فرزند معتاد رو بازی می‌کرد)
اینکه دعوا کنن که کی به مادر قضیه رو بگه بی معنیه چون ایشون مرگ مغزی شده
در مجموع من «محیط زیست» رو از این کار قوی‌تر دیدم و همچنان اگه اسم این کارگردان رو ببینم ترغیب میشم که کارش رو ببینم.

آلارم گذاشتم، سر ساعت کلیک کردم و با این صحنه مواجه شدم ؟!!!!

نمایش تاری
اول اینکه به دنبال رمزگشایی از داستان پیچیده نمایشنامه نیستم. در ضمن من ترجیح میدم اثری فکرشده و پیچیده که من چیزی از آن درک نمی‌کنم ببینم تا یک کار سرراست که با کمی بازی با احساساتم، نکتهٔ ناگفته‌ای باقی نمی‌گذارد.
با کارگردان سختگیری طرف هستیم که به تماشاچی مجالی برای نفس‌کشیدن در میان داستان و حتی راهنمای کوچکی برای پیداکردن سرنخ داستان پس از پایان اثر هم نمی‌دهد. او نه تنها به تماشاگر بلکه به بازیگر هم سخت می‌گیرد و آن را در قالب رنجی که به زعم خودش آزاردهنده هم هست منتقل می‌کند. هیچ ابایی از اینکه کسی اثر را درک نکرده ندارد و با تکنیک در قالب صحنه (شامل صدا و تصویر و نور) و بازی‌های خیره‌کننده، خود را به تماشاگر حیران تحمیل می‌کند.
در این کار از ابتدا تماشاچیان نیز جزو صحنه محسوب می‌شوند و پس از بازشدن سه‌گوش صحنه درمی‌یابیم که بخشی از همان مگسان پشت این قصر هستند. جایی که حتی به آنها توهین مستقیم می‌شود و نماینده مگسان انتقام آن را از دوک و دوناته به شکلی دراماتیک می‌گیرد.
من نمی‌دانم موضوع اصلی چیست. می‌توان موضوع را به آزادی، آگاهی، حیات سیاسی-اجتماعی و مرگ مرتبط دانست اما برای من شاید این تأثیرگذارتر باشد که در این تردید و نادانستگی بمانم. شاید با خواندن متن اصلی فوئنتس بیشتر در معرضش قرار بگیرم اما تا همین حد هم کافی‌ست تا این اثر را جزو بهترینها بدانم.