محمد رضایی عکاس تئاتر

پررنگ‌ترین وجه این اجرا سکوت‌های عمیقش بود و مخاطبی که در این سکوت‌ها، دیالوگ‌ها رو در ذهن خودش می‌چید و جاهای خالی رو در ذهنش پر می‌کرد. اجرایی که انقدر زیبا سکوت رو در بخش‌های زیادی از نمایش به اجرا بذاره که اصلا آزاردهنده نباشه، به‌نظر من بی‌نظیره.
جدای از این، داستان و بازی‌ها و چیدن وقایع کنار هم، تلاش‌ها برای شبیه کردن برادر به پدر برای فهماندن عمق درد به او و تمام صحنه‌ها با بازی رئال بازیگران و درک عمیقشون از متن به زیبایی نمایش داده شده بود.
چقدر دوست داشتم این کار رو مثل برف شادی و چقدر خوبید شما تک‌تکون

آخرین بار که جنونی نزدیک به جنون این اجرا رو روی صحنه دیدم، نمایش احتمالات علی شمس بود.
چقدر همه‌چیز این نمایش درست بود. چقدر شخصیت‌پردازی‌ها و اجرای شخصیت‌ها جذاب بود و به دل می‌نشست.
چقدر کارگردانی در خدمت متن و اجرای موسیقی در خدمت نمایش بود و هیچ چیز تو ذوق نمی‌زد.
آخ که چقدر دلم همچین تئاتری می‌خواست و چقدر چسبید. واقعا دمتون گرم که انقدر خوبید تک‌تکتون

نمایش به‌نظرم فوق رئال بود و انقدر رها بود که کاملا میتونستی خودت رو در دنیای کار ببینی و دیگه فقط تماشاگر یه نمایش نبودی. نقطه قوت اثر بازی بی‌نظیر بازیگران بود، ولی خط داستانی نمایش، به‌خصوص در یک سوم پایانی، از ریتم افتاد و دنبال کردن رو یک‌مقدار سخت می‌کرد.
بعد از نمایش با دوستانمون صحبت می‌کردیم و هرکدوم نظر مخصوص به خودمون رو داشتیم، ولی من برای چنین نمایشی، هرچند با ضعف‌هایی در متن، ولی درخشان در اجرا، احترام زیادی قائلم که نقاطی از شهرمون رو به تصویر میکشه که شاید گذر روزمره‌مون چندان بهشون نمیخوره، و مارو میبره توی دل این زندگی‌ها. زندگی‌هایی که شاید هیچ‌وقت زندگیشون نکردیم و حالا برای چند دقیقه فرصت اینو داریم که روی صحنه‌ی یک تئاتر باهاش همراه شیم و تجربه‌ش کنیم.
خسته نباشید میگم به تمام تیم اجرایی این نمایش

متاسفانه اصلا نتونستم با کار ارتباط برقرار کنم.
به‌نظرم این نمایش در تلاش بود سبکی جدید ارائه بده، اما متاسفانه تلاشش برای خروج از چارچوب‌ها صرفا منجر به ارائه‌ی یک کار بسیار شلخته شده بود. تمام انرژی کار صرف این شده بود که بازیگر رو در جهان تماشاگر و تماشاگر رو در جهان بازی نشون بده، اما همین صرف انرژی باعث شده بود به ابعاد دیگه‌ی کار خیلی کم بها داده بشه.
متن بسیار کلیشه‌ای و شعاری بود و بازی بازیگران با وجود تجربه‌ی بسیار زیاد اون‌ها، بسیار شلخته و با تپق‌های فراتر از حد انتظار بود، به جز بازی ایمان صیاد برهانی که به‌نظرم بار کار روی دوشش بود و مثل همیشه اجرای لذت‌بخشی رو به نمایش گذاشت.
به قول امیرمسعود جان فدائی، اگر هزاران اگر در کار اصلاح شود، به اثری لذت‌بخش برای دیدن تبدیل می‌شود.
خسته نباشید میگم به تیم اجرائی برای اینکه چراغ سالن‌های تئاتر رو روشن نگه میدارن و امیدوارم روز به روز اجرای بهتری رو به نمایش ... دیدن ادامه ›› بگذارن

پ.ن: تنها نکته لذت‌بخش دیدن نمایش دیشب برای من، دختر بچه‌ای بود که روبروی من نشسته بود و با وجود تجربه‌های بدی که از حضور کودکان در سالن‌های نمایش داشتم، هربار نگاهش میکردم انرژی میگرفتم از این حجم از زیبایی و شعور در یک کودک. جایی از نمایش، بی‌دلیل خنده‌ش گرفته بود و چنان ماهرانه خنده‌ش رو پنهان می‌کرد و فرو میخورد که سر و صدایی نکند که کیف می‌کردم و واقعا تبریک به پدر و مادرش بابت همچین تربیتی. اگر می‌تونید اینطور کودکتون رو تربیت کنید، حتما بدونید جاش در سالن‌های نمایش خالیه (هرچند با وجود محدودیت سنی این کار، حضورش از نظر قانونی درست نبود، ولی دیدنش لذت‌بخش بود).

آقام صداش خیلی قشنگ بود
بیدار شده بود، وضو گرفته بود، رفته بود بیرون اذانو گفته بود
فقط دنیا دو ساعت زودتر پاشده بود...

دوست ندارم هیچ‌وقت کامنت منفی‌ای برای کاری بذارم، اما چون فکر میکنم این کار پتانسیل بهتر شدن داره و حیفه که با حضور بازیگری مثل وحید آقاپور سطح کار انقدر پایین باشه، ترجیح دادم چند نقد رو به کار بنویسم.
متاسفانه جزو کارهایی بود که به هیچ وجه باهاش ارتباط برقرار نکردم.
بازی‌ها خیلی متوسط و حتی رو به ضعیف بود و تپق‌ها تقریبا میشه گفت زیاد بود. چندین جا دیالوگ‌هایی گفته می‌شد که ادامه داده نمیشد و نشان از تمرین احتمالا کم برای این کار داشت.
داستان نمایش و شوخی‌ها هم از طرفی به‌شدت ضعیف بود و یا با یک موضوع چندین بار شوخی می‌شد که بسیار کار رو حوصله سر بر می‌کرد، یا شوخی‌های سخیفی با صرفا نام و نام‌خانوادگی افراد بود که فقط دوستانی که به دعوت یکی از بازیگران در بین تماشاگران بودند رو میخندوند.
طراحی نور از نقاط قوت کار محسوب میشه. اما باز هم متاسفانه طراحی و چینش صحنه می‌تونست خیلی دلنشین‌تر باشه.
رفت و آمدهای عوامل پشت صحنه از محل ورود و خروج بازیگران آزاردهنده بود و امان از تماشاگرهایی که گله ازشون دیگه فایده‌ای نداره و سالن تئاتر رو متعلق به‌خودشون میدونن و اندک لذتی هم که میشه صِرف نشستن در یک سالن تئاتر برد رو به کاممون تلخ میکنن...
برای تک تک بازیگران و عوامل این کار آرزوی بهترین‌ها و درخشیدن رو دارم